´Beer, d´r uit! Ik wil gaan.´ Een beetje gestrest sta ik achter de witte bus van mijn vaders werk. ´Ik wil je best meenemen vriend, maar helaas is dat geen optie. Jij zou het maar wat saai vinden in een appartement op twee hoog.´
De grote lobbes kijkt me ietwat sullig aan, maar beweegt natuurlijk geen centimeter.
Met een zucht loop ik naar binnen om Bas op te halen, die braaf op zijn kleedje ligt. Hij sjokt gedwee achter me aan en als dank geef ik hem buiten – binnen het blikveld van Beer uiteraard- een brokje.
Sneller als de wind springt Beer de bus uit. Jaloers ondier is het ook. Ik gooi de deur dicht en roep mijn vader en moeder. Ik weet nu al dat ik spijt ga krijgen van het feit, dat ik niet bewust genoeg heb stilgestaan bij dit bijzondere moment. Maar ik wil er ook helemaal niet bij stilstaan. Weg van dit plekje. Waar ik heb leren leven in Oostenrijk, heb leren Duits praten en zo veel geweldige mensen heb ontmoet... We moeten echt gaan. Waar blijft papa? Beneden slepen we nog een wasmachine uit de schuur, en dan gaan we echt op pad. Tussen mijn ouders in, rij ik onze berg af. Op, naar mijn nieuwe toekomst. In Graz. Graz is de op een na grootste stad van Oostenrijk. Hoewel mijn hart in de natuur ligt, wil ik tijdens mijn studiejaren wel eens ervaren hoe het is, in de stad te wonen.
Buiten regent het pijpenstelen. Past wel bij mijn stemming. In het moment zelf niet zo mooi, daarna ben je er blij mee. Het mag de sfeer dan ook niet drukken. Iedereen beseft dat deze tijd samen waardevol is en niet langer vanzelfsprekend. We praten volop over de afgelopen, eerste jaren in Oostenrijk, wat we alles wel niet vergeten zouden kunnen zijn en last but not least, over het appartement wat ik nog nooit heb gezien, en de twee onbekende kamergenoten die daar op me wachten. De naïviteit van ons gezin verbaast me een keer te meer.
Langzaam komt de Reininghausstraße, mijn nieuwe adres, dichterbij.
De plek waar ik met nieuwe vrienden voorlopig een mannenbestaan zal opbouwen. Toch niet gek, na al die jaren tussen drie zussen... Opeens besef ik dat het leven weleens avontuurlijker zou kunnen worden dan ik tot nu toe besefte. Ik zou toch echt eens een wasmachine moeten aanzetten. En iets anders leren koken dan een ei. En mocht ik dan toch behoefte krijgen aan een beetje vrouwelijke invloed, dan is gelukkig vriendin Tabea er nog!
Jos, bekend van het vervolgverhaal Jenthe in Terdege, blogt vanuit Oostenrijk.
beeld: Unsplash
Lees eerdere afleveringen
-13057.png?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C6720%2C4480&format=jpeg&dpr=1.0&signature=cd3421fb632cca8ba94899be8cc6ba9f731e770e)
