Ik ken Nederland vooral van de social media. Het leven lijkt daar in de zeven jaar ook zonder mij prima door te gaan. De eerste ex-klasgenoten verloven zich, kopen huizen en auto's en ik ben allang niet meer de langste van de klas. Je groeit eruit en je kunt het niet stoppen.
Social media is dan de plek waar ik op de hoogte probeer te blijven van verlovingen, nieuwe woorden en trends. Een recente hype deed me het water in de mond lopen. De crompouce. De enorm populaire kruising tussen croissant en tompouce.
Dus haal ik mijn denkbeeldige schort uit de kast en duik vervolgens de keukenkastjes in, op zoek naar bestanddelen van een crompouce. Veel vind ik niet. Tot ik in mijn speciale Nederlandse kastje kijk, en daar een zakje banketbakkersroom vind, mij ooit gegeven door mijn attente mams, die op de hoogte is van mijn liefde voor puddingbroodjes. Zodoende is dit deel van de crompouce al in huis.
Op zoek naar andere ingrediënten begeef ik me naar de Billa, de dichtstbijzijnde supermarkt. Een croissant is gauw gevonden. Roze glazuur niet, dus neem ik maar blauwe. Wel net zo mannelijk ook, voor zover het mannelijk is, zelf een crompouce te maken.
Niets staat meer in mijn weg. Ik klop de room, vul de croissant en smeer het glazuur erover. Met mijn armen over elkaar sta ik tevreden naar het opdrogende geval op het aanrecht te kijken, als Luki binnenkomt.
´Wat is dat dan?', vraagt hij ontzet, terwijl hij een bonk zuur, zwaar brood uit de brooddoos haalt en met een mes dikke schijven van een stuk bergkaas af begint te snijden.
´Een crompouce', zeg ik trots. Luki kijkt me aan alsof ik een andere taal spreek. Gelijk heeft-ie. Ik vertel voldaan over de Nederlandse tompouce en mijn onderneming, zelf dit in elkaar te knutselen.
´Ziet er erg ongezond uit', zegt Luki, terwijl hij een hap brood met kaas neemt.
Flauw hoor, denk ik. Hij snapt het gewoon niet. Ik maak een foto en stuur die naar oma. Zij kan het wel waarderen. Een heleboel o´s en a´s en vlinderemoijs later, is het glazuur opgedroogd. De crompouce ziet er net zo uit als op social media, afgezien van het interessante hemelsblauwe kleurtje. Ik neem een flinke hap. De trend is niet overrated. Wat heerlijk ongezond! Ik ben de social media dankbaar. Én mama, die mij ooit banketbakkersroom gaf, en voor gekke Nederlandse uitvindingen.
Jos, bekend van het vervolgverhaal Jenthe in Terdege, blogt vanuit Oostenrijk.
Lees eerdere afleveringen
-13057.png?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C6720%2C4480&format=jpeg&dpr=1.0&signature=cd3421fb632cca8ba94899be8cc6ba9f731e770e)
