Dankdag

‘De toestemming is verleend!’ schreef een van de bestuursleden. ‘We zijn een officiële school. Laten we deze dag gebruiken om de Heere te danken.’ Nou, een dankdag was het! Wat een opluchting. Het was zo’n blijde dag! Grace’s mond trok, toen ik haar vertelde dat de school mocht gaan starten. Het leek even of ze ging huilen, huilen van blijdschap. ‘Dan mag ik mijn uniform aan!’ zei ze.

Maar toen kwam de omschakeling. Nu moest ik eerst thuis administratief werk gaan doen, iets wat ik helemaal niet zag zitten. Zodra ik de laptop voor me had, viel er zo’n vermoeidheid over me. Hoe kan ik ooit gaan lesgeven als ik me zo voel? vroeg ik me af. En Mercy … Ze is nog zo klein. Kan ik  haar echt wel meenemen? ‘De werkelijkheid is anders dan je denkt’, zei iemand tegen me.

Inmiddels zijn we een paar weken verder. Dat de werkelijkheid anders is dan we vaak denken, is gebleken. Wat hebben we het fijn met elkaar! Iedere dag gaan Grace en Mercy met veel plezier naar school en ik met veel plezier naar mijn werk. De autorit naar school is heel mooi. Prachtige bergen rondom en veel land. Overal liggen de hooibalen klaar. Zo’n mooi gezicht is dat. De lange brug over de Cromarty Firth is ons favoriete stuk. Regelmatig zien we een eindje verderop een groep zeehonden liggen. Na 25 minuten komt de grote kerk in zicht en zijn we gearriveerd. ‘Daar is de school!’, roepen de meiden iedere dag weer. Het klinkt altijd een beetje vreemd, want wat je ziet, is een kerk, een prachtig, oud gebouw. Daarnaast staat een klein gebouwtje en daar is onze school.

Natuurlijk heb ik mijn handen vol aan vijftien leerlingen in de leeftijd van 5 tot 11 jaar. Iedere dag heb ik twee vrijwilligers die helpen. Wat waardeer ik hen!

Vandaag had ik de eerste oudergesprekken. Alle ouders gaven aan dat hun kinderen met veel plezier naar school gaan. Zo bemoedigend om te horen. De Heere is goed en dat zo onverdiend.

Iedere dag zingen we de psalm en zeggen we het deel uit de catechismus op dat de leerlingen moeten leren. Ook horen de leerlingen uit de Bijbel vertellen.

En Mercy? Het was best even pittig. ‘Vier dagen? Nee, dat is echt te veel’, dacht ik. Gelukkig kwam er iemand die een dag van me wilde overnemen.

Mercy had eerst haar kleine tafeltje en kleine stoeltje, maar inmiddels zit ze er als een echt schoolkind bij. Tijdens de Bijbelvertelling kruipt ze vaak bij mama op schoot. Tijdens het werken doet ze op haar manier mee. En vandaag zei ze: ‘Ik zei gisteren tegen Grace: Michelangelo!’ Dat had ze dus opgepikt tijdens de geschiedenisles. Het klonk zo grappig.

En nu denk ik: had ik die vierde dag maar niet opgegeven. Het is zo veel beter om op school te zijn. Thuis valt de rouw vaak weer zo zwaar op me. Vooral op zondag is het gemis zo groot. Afleiding overdag op school en ’s avonds met de voorbereidingen, is het juiste medicijn voor rouw, volgens mij. Maar goed, niets gebeurt bij geval, alles in Zijn voorzienigheid. Misschien is het toch wel goed voor nu om die vierde dag thuis te zijn. Mercy is net drie geworden in september en echt nog wel klein.

Daniëlle Campbell-Vogelaar bleef met haar dochtertjes Grace en Mercy achter, toen haar man, de Schotse dominee John Campbell, na een operatie in 2023 overleed.