”Nee, Jos nee!” gilt mama en ze grijpt naar voren om alvast de klap te kunnen opvangen. Ik schrik me een hoedje en rem rustig af voor de Poolse vrachtwagen, die de twee kilometer zachter rijdende vrachtwagen voor hem op mijn spoor komt inhalen. “Chill mam, ‘t is gevaarlijk als u zo gilt”, zucht ik geïrriteerd.
Verder is het een fijne reis. We luisteren wat liedjes uit de oude doos. Oma en mama zingen uit volle borst mee met Piet Hein en co en we genieten van oma ́s riante proviandtas. Kortom, het gaat voorspoedig. Met mijn moeder breng ik opa en oma terug naar Nederland, nadat ze ruim drie weken de nazomer bij ons hebben genoten. Ik rij graag en ben als student gezegend met drie volle maanden zomervakantie, dus staat me niks in de weg.
Achttien minuten voor we ons hotel in midden-Duitsland bereiken, is het echter voorbij met de pret. Terwijl ik op de linkerbaan een aantal vrachtwagens voorbijsuis, merk ik opeens dat het tempo aanzienlijk minder wordt. Ik schakel naar de vijfde versnelling. Harder gaat-ie niet. Vier, drie, twee, een… Het mag niet baten. “Ehm mam, ik kan geen gas meer geven”, zeg ik voorzichtig. Dit is daadwerkelijk verontrustend. Inwendig ben ik het nu, die begint te gillen. Ik houd rechts aan, en weet de auto tot stilstand te brengen aan het begin van de afslag naar Nürnberg. Een vluchtstrook is er niet. Daar staan we dan. Mama commandeert iedereen naar buiten, want - en ik citeer - “Jullie geloven me niet, maar de meeste ongelukken gebeuren pas dan als de auto stilstaat, en andere mensen erop knallen.” De 75-plus-inzittenden verlaten de auto en klauteren met hun kunstknieën en -heupen over de vangrail. “En nu?”, stelt mama de grote vraag. Er volgt een telefoongesprek met papa en de verzekeringsadviseur en vijf minuten later hebben we de Duitse ANWB aan de lijn. Het blijkt overigens nog niet zo eenvoudig, telefoontjes te plegen langs de snelweg. Mama - op d´r sokken vanwege het overhaaste vertrek uit de gestrande auto - en ik begeven ons door de doornen de helling op, op zoek naar een beetje stilte. De gevarendriehoek is in geen velden of wegen te bekennen, dus loopt oma - inmiddels gesierd met een geel hesje - naar een paaltje verderop om ook die paal aan te kleden met zo´n neonkleurig ding. Het lijkt te werken, onze auto blijft voor verdere ongelukken gespaard. De Duitse sleepwagen is, waarschijnlijk in tegenstelling tot Oostenrijkse, keurig op tijd en zo zitten we nog geen kwartier en ruim 200 euro later al bij de dichtstbijzijnde garage. Maar of die een oplossing hebben?
Jos, bekend van het vervolgverhaal Jenthe in Terdege, blogt vanuit Oostenrijk.
Lees eerdere afleveringen
-13057.png?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C6720%2C4480&format=jpeg&dpr=1.0&signature=cd3421fb632cca8ba94899be8cc6ba9f731e770e)
