Over een reus en een blindedarm

Ik ben 1,80 lang. Volgens de laatste meting 1,79 ½ , maar voor mijn eigen eergevoel zeg ik maar 1,80. Ik vind dat best een prima lengte voor een jongeman van een jaar of 19.

Twee centimeter onder het gemiddelde. Sommige mannen zijn echter gezegend met een paar centimeter meer. Zo ook David, mijn huisgenoot. Met zijn 2,05 meter en niet ongespierde gestalte moet hij nogal eens bukken. Zijn schoenen bestelt hij online en voor zijn bed moest een extra boom gekapt worden. Ik moet zeggen dat het samenleven met hem ook enige voordelen biedt. Zo blijft er meer ruimte in de keukenkastjes, omdat David zijn spul er gewoon op zet. En hij is moeilijk kwijt te raken. Vorige week ontdekten we echter een nadeel.

Het begon allemaal met buikpijn. Ik vroeg hem wat zijn laatste maaltijd geweest was. David had nogal eens de gewoonte dingen te eten zonder naar de houdbaarheidsdatum te kijken – wat niet aan te raden is, gezien de inhoud van onze koelkast. Hij bleek wat besteld te hebben. Drie burgers en een grote patat; op zich niets bijzonders. De klachten werden er niet minder op, en om een uur of 11 ´s avonds klopte David op mijn kamerdeur met de mededeling dat hij verwachtte dat het zijn blindedarm was. David werkt naast zijn studie bij het Rode Kruis, dus had ik wel vertrouwen in zijn diagnose. We belden de ambulance en David vroeg me ietwat bleekjes alvast wat ondergoed in te pakken. Vijf minuten later belden er twee tengere meisjes en een dokter aan. Een beetje bezorgd keken de meisjes naar Davids, inmiddels van de pijn vertrokken, gezicht. De dokter bevestigde de symptomen als blindedarmontsteking.

´Meneer´, vroeg de een. ´Ziet u het zitten om zelf te lopen?´

´Ik ben bang dat wij het niet redden u alle zes trappen af te krijgen…´, zei de ander.

Grijnzend bekeek ik het gebeuren. Ik bedacht dat als ik ooit de klos was, ik dankbaar zou zijn voor mijn 179,5 centimeter.

Leunend op de reling strompelde David dus de trap af. Iets later kreeg ik een appje.

´Jo, zou jij ff een pyjama willen brengen? Dat stomme nachthemd past niet. ´

Ik bracht hem een pyjama, zodat hij het van het ziekenhuis gekregen patientenhemd uit kon trekken.

Twee dagen later kon hij gelukkig weer gewoon in zijn eigen grote bed slapen. Zonder blindedarm. Eind goed al goed.

Jos, bekend van het vervolgverhaal Jenthe in Terdege, blogt vanuit Oostenrijk.

beeld: Unsplash