"De bus rijdt niet. De tunnel naar bergpas Pack is door de sneeuw versperd. We hebben het binnen nagevraagd", meldt een stel dat juist uit het hoofdgebouw van het station komt. Een zucht gaat door de groep mensen op perron E van het Klagenfurter busstation.
Ik kijk om me heen. Een man met een rugzak haalt zijn mobieltje uit zijn achterzak en belt iemand in rap Italiaans. Een jonge vrouw met hoge haklaarzen stapt zuchtend de sneeuw in richting het treinstation.
Wat moet ik nu? Ik wil vóór de zondag thuis zijn! Nog een paar mensen verlaten de bushalte. De overgeblevenen scharen zich onder het afdakje. "Rijden er treinen?", vraagt een vrouw met een vouwfiets. "Ze weten het niet", zegt de man die ons het slechte nieuws bracht. "Ze voelen zich niet verantwoordelijk."
We wachten nog tien minuten. Dan wordt het te koud en banjeren we door de sneeuw naar het treinstation. Op het bord in de stationshal zien we een dikke streep door onze Intercity-bus, die om 16.15 uur had moeten vertrekken. "Ik ga nog een keer navragen", zegt een man die op een natuurlijke manier de leiding heeft genomen over het groepje reizigers dat naar Graz wil. Hij sluit zich in de lange rij aan, achteraan.
"Heeft iemand een oplader?", vraagt een vrouw die gefrustreerd probeert haar mobiel aan te doen. Ik graai in mijn rugzak en vind een passend kabeltje. De vrouw gaat op zoek naar een stopcontact. Door de luidsprekers worden voortdurend treinen en bussen opgenoemd die uitvallen of vertraging oplopen. Sneeuw is niets bijzonders in Oostenrijk, maar de eerste centimeters in het seizoen zorgen toch voor wat chaos. De aanvoerder van ons groepje komt chagrijnig terug van de infobalie. "We kunnen op de bus van kwart over acht wachten, maar het is niet zeker of die wel komt."
Ik kijk op de grote klok in de hal. Vijf uur is het, dat duurt dus nog even. De vrouw die mijn oplader leende, komt terug met een halfvolle telefoon en geeft me een flesje Ice Tea en een Mars. "Bedankt voor het lenen!" In een kringetje staan we een beetje ongemakkelijk bij elkaar. Iemand begint te lachen. "Als de bus zoals gepland naar Graz zou zijn gereden, hadden we nooit met elkaar gepraat! Niet eens iedereen gezien!" Nog wat mensen gniffelen. "Dit is toch hartstikke leuk", zegt een oudere dame. "En niemand heeft oortjes in!"
Het ijs is gebroken. We kletsen wat, halen wat te eten en sneller dan verwacht is het acht uur. Dan lopen we weer naar perron E. Een gewone stadsbus rijdt voor in plaats van de verwachte dubbeldekker die normaal tussen Klagenfurt en Graz pendelt. "Al zou ik in een vrachtwagen moeten...", zucht een pittige tante, en ze stapt in. Dankbaar volgt iedereen. "Anders had mijn vriend ons wel gehaald, hoor!" zegt een studente. "Da's pas een goede vriend," zeg ik lollig. "Daaraan herken je potentieel trouwmateriaal."
Drie kwartier later draaien we de snelweg op. De buschauffeur heeft duidelijk niet veel ervaring met sneeuwkettingen, zo weten we dan inmiddels. Maar met de teamsfeer die tijdens het wachten ontstaan is, kregen een forse vrachtwagenchauffeur en een andere buschauffeur het voor elkaar. Niet lang voor middernacht stap ik uit de bus en neem afscheid van mijn vers verworven vrienden, voordat ik, vijf uur later dan gepland, naar huis loop.
Jos, bekend van het vervolgverhaal Jenthe in Terdege, blogt vanuit Oostenrijk.
Lees eerdere afleveringen
-13057.png?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C6720%2C4480&format=jpeg&dpr=1.0&signature=cd3421fb632cca8ba94899be8cc6ba9f731e770e)
