‘Liebe Kunden, wir öffnen Kassa 1 für Sie!’ Nog voordat ik mijn stoel bereikt heb, leggen de eerste klanten hun boodschappen op de nog stilstaande lopende band. Met een zucht ga ik zitten. Hier kom ik de komende zes uur niet meer weg… Ik zou liever wat anders doen op mijn vrije zaterdag, maar de huur moet ook betaald worden. Dus zet ik mijn vriendelijkste gezicht op, en begroet mijn eerste klant van de dag.
‘Guten Morgen!’ De eerste in de rij is een man van middelbare leeftijd, die elke zaterdagochtend een hele berg broodjes koopt. Broodjes zijn niet mijn favoriete items op de lopende band, omdat ik de codes uit mijn hoofd moet invoeren en altijd moet tellen hoeveel broodjes de klant in het zakje heeft gestopt. Maar deze klant is anders; zodra ik een zak met broodjes pak, zegt hij hoeveel er in zitten. Sinds ik hem heb verteld dat hij de beste klant is, omdat hij het me zoveel makkelijker maakt, kunnen we tijdens ons drie-minuten-durende zaterdag ritueel goed met elkaar overweg.
Zodra de man zijn broodjes heeft ingepakt, staat het volgende vertrouwde gezicht voor me. Gewoonlijk blijft het niet bij één bezoekje per zaterdag. Deze vrouw komt minstens drie keer de winkel binnen. Telkens opnieuw verbaast het me dat ze bij elke aankoop meerdere boodschappentassen koopt. Wat zou ze toch met al die tasjes doen?
De identiteit van de volgende klant wordt onthuld door de langharige bezoeker bij de uitgang. Elke zaterdag mag hij mee naar de winkel en wacht hij ongeduldig bij de deur op zijn bazinnetje. Die bazin, een van de langzamere klanten, schuifelt met haar rollator rustig om het hoekje van de kassa en betaalt, zoals ik van haar gewend ben met een briefje van honderd. Het maakt niet uit of ze boodschappen voor een hele week doet of alleen een beker slagroom komt halen, altijd betaalt ze met honderdjes.
En dan blijkt dat niet alles hetzelfde is gebleven zoals het op mijn laatste werkdag was. De Roemeens-orthodoxe christenen –van wie de vrouw eerder met een steeds dikker wordende buik boodschappen kwam doen– duwen nu een kinderwagen door het gangpad. „Gefeliciteerd met de kleine,“ zeg ik met een glimlach. Ze kijken een beetje verrast, niet verwachtend dat de jonge kassamedewerker op de hoogte is van hun gezinsleven. Als het tijd is voor mijn pauze en ik een broodje en iets te drinken haal, ben ik mijn aanvankelijke tegenzin van die ochtend alweer vergeten. Toch fijn om iedereen weer te zien.
Jos, bekend van het vervolgverhaal Jenthe in Terdege, blogt vanuit Oostenrijk.
Lees eerdere afleveringen
-13057.png?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C6720%2C4480&format=jpeg&dpr=1.0&signature=cd3421fb632cca8ba94899be8cc6ba9f731e770e)
