De airfryer piept. Als ik de lade eruit trek, komt me een welbekende geur tegemoet. Ik leg de oliebol op een schoteltje en bedek hem met een flinke laag poedersuiker. Dan zet ik m'n tanden erin en geniet.
Hij smaakt nog prima. David en Luki waren een beetje sceptisch. Zij vroegen zich af of het baksel nog goed zou zijn, aangezien het al een jaar in de vriezer ligt. Maar ik ben blij dat ik hem bewaard heb, meer oliebollen zal ik dit weekend niet krijgen. Voor het eerst vier ik de jaarwisseling niet thuis bij pap en mam.
Als ik de laatste poedersuiker van mijn kin veeg, gaat de bel. Dat zal mijn lift naar Salzburg zijn. Met een aantal jongeren van onze kerk vieren we dit oudejaarsweekend bij een van hen in de Salzburger Lungau. Met slaapzak, rugzak en mijn kamergenoten stap ik bij Tommy in de auto.
Als we aangekomen zijn op onze plek van bestemming, wacht ons een hartelijke ontvangst met Glühwein. We brengen deze dagen door met spelletjes in het fietsenschuurtje –dat we tot onze beschikking hebben voor deze gelegenheid– wandelingen en een kerkdienst. De regen, die al het hele weekend met bakken uit de hemel valt, wordt dikker en witter en het nieuwe jaar nadert.
Een kwartiertje voor middernacht gaan we dik ingepakt, met vuurwerk en champagne, naar buiten. De sneeuw knarst onder onze voeten en nog steeds vallen dikke vlokken uit de lucht. Aan deze jaarwisselingen kan ik wel wennen. De pijlen worden in de sneeuw gestoken, de champagne wordt uitgedeeld.
Normaal begint mijn jaar met mijn familieleden het beste te wensen. Dit jaar wordt mij de taak toebedeeld om de vuurpijlen klokslag twaalf aan te steken. Als onze telefoons 00:00 aangeven, snellen de vuurpijlen naar boven en knallen uit elkaar in mooie kleuren, tussen de sneeuwvlokken. We omarmen elkaar en lachen met rode wangen en een snel groeiende sneeuwlaag op onze kruinen. 2024 is begonnen! Het is halfvijf als ik tevreden naast David op een tweepersoons matras in de logeerkamer plof.