Als Chris in de kerk op me afkomt, word ik vaak een beetje zenuwachtig. Reuze aardige kerel, hoor, maar je zit bij hem niet echt veilig in je comfortzone.
Chris is een 39-jarige arts met een prachtig gezinnetje. Als ik iemand ken, die een lichtend licht en een zoutend zout is, dan hij. Je kunt nauwelijks met hem praten zonder in elke tweede zin op het Evangelie gewezen te worden. Hij vertelde mij ooit dat hij al als tiener overal briefjes ophing, waar op stond: “Misschien komt de Heere vandaag terug!” In het ziekenhuis waar hij werkt, organiseert hij elke maandag een Bijbelkring om te evangeliseren, waar wekelijks meer dan twintig mensen naartoe komen.
En op deze mooie zondagmorgen komt Chris naar mij toe. Oh nee, denk ik bij mezelf. “Goedemorgen broeder! Wat fijn dat je er bent!”, groet hij me. “Het is tijd om het werk onder de studenten weer op te pakken! Er zijn inmiddels weer genoeg studenten, om het “Gebetsfrühstück” te starten.” Blijkbaar verraadt mijn blik dat ik geen flauw idee heb waar hij het over heeft, want hij vervolgt: “De wekelijkse ontmoeting van de studenten, waar samen gebeden en ontbeten wordt! Komen jullie dinsdag om zes uur?” Ik knipper beduusd met m´n ogen en dan staat Chris alweer bij een paar mensen die ik nog niet eerder in de gemeente heb gezien.
Als de wekker die dinsdag om iets na vijf uur gaat, twijfel ik ernstig aan Chris’ goede bedoelingen. Maar natuurlijk stap ik braaf uit bed, kleed me aan, zet Davids deur open en doe onbarmhartig het licht aan. Tien minuten later zitten we met duffe hoofden in de eerste tram, die ons naar Chris en Dina brengt. Daar blijkt dat het meerdere studenten gelukt is om zo vroeg hun nest uit te komen.
Onze gastheer legt uit wat de bedoeling is, en dan bidden we. Eerst danken we God voor Wie Hij is en wat Hij voor ons heeft gedaan. Dan gaan we over naar persoonlijke gebedspunten. De anatomietoets van Manuel, de sollicitatie van Anni, een vriend van John, met wie hij een goed gesprek over het geloof heeft gehad…
Na een uur beëindigt Chris het bidden met een luid “Amen”. Uit de rugzakken komen ham, kaas, eieren en brood tevoorschijn. De vrouwen verdwijnen naar de keuken en tien minuten later is de tafel rijkelijk gedekt. Met volle magen en volle harten stappen we om acht uur weer naar buiten. Zulke gekke ideeën heeft Chris toch niet.
Lees eerdere afleveringen
-13057.png?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C6720%2C4480&format=jpeg&dpr=1.0&signature=cd3421fb632cca8ba94899be8cc6ba9f731e770e)
