Vive la France

Een ode aan Frankrijk terwijl ik uitkijk op de Oostenrijkse bergen. Stiekem heb ik niet zoveel met Frankrijk. Ik herinner me de urenlange zoektocht als tiener naar het hotel in Parijs. Omdat we niet ver kwamen met ons Engels. Of mijn mondeling tentamen Frans. Verdrietig als je kon zijn om een konijn, moest ik in het Frans uitleggen dat hij doodgegaan was. En dat ik daarom niet goed geleerd had. De tranen mochten niet baten. Het werd een vier.

Had ik maar eerder moeten leren. Want dat deed ik met de Franse slag. Een methode die ik nog steeds graag toepas. Ook op vakantie. Met de lift de berg op en een foto maken van het hoogste punt alsof je de beste bergbeklimmer bent. Om vervolgens met tien glijbanen de berg af te rutschen. Zo doe ik eigenlijk ook mijn huishouden thuis. Naar boven klimmen en dan afdalend je poetsdoekje een beetje hier en daar laten glijden. Voor het oog van de ander ijverig, voor jezelf wat makkelijker en leuker.

Natuurlijk wordt er goed (genoeg) gepoetst. En de peuter op mijn rug zorgt er wel voor dat onze wandelingen flink en te voelen zijn. De Franse slag wordt tegenwoordig gezien als halfslachtig. Het klinkt lui, vooral als we geneigd zijn de lat hoog te leggen. Cliënten voelen weerstand als ik ze aanmoedig wat Franse slagen te maken. Ik heb ook moeten leren dat halfslachtig beter is dan omslachtig. Waarbij je jezelf een slag in de rondte werkt om alles goed gedaan te krijgen. Het geeft meer lucht, rust en plezier geeft als je hierin keuzes leert maken. De Franse slag had vroeger dan ook de positieve betekenis van slagvaardig zijn.

In het mooie Neukirchen vroeg de dominee hoe we de rust straks kunnen vasthouden. Misschien helpt onze Oostenrijkse ervaring jou ook hierbij. We reden omhoog richting de hoogste berg. Steeds een stukje hoger van stop naar stop. De motor van de auto had minder vermogen dan verwacht en daardoor veel moeite met de steile wegen. Die signalen negeren en doorgaan leek ons niet zo verantwoord. Het zou meer spanning geven dan plezier. We lieten het bij punt 3 van de 10. We trakteerden onszelf op een ijsje, genoten van het uitzicht, maakten wat blij (en opgelucht) uitziende foto’s en keerden om. Met nieuwe leerzame bagage. Dat pauzes op je weg nodig zijn om bij te tanken en keuzes te heroverwegen. Hoe het genoegen kunnen nemen met minder meer plezier geeft. Dat je niet het hoogste punt hoeft te bereiken als je motor het even niet trekt.

Straks komt alles weer op ons af. Wordt er weer veel van ons verwacht. Willen we alle ballen weer hoog houden? Dan gun ik je een potje Franse slagbal. Om slagvaardig alle ballen neer te slaan die even kunnen wachten. Vive la France.

Bernadette van Dam werkt als psycholoog bij stichting De Vluchtheuvel.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen