Voorstellen

Want, dat moet ik meteen bekennen: ik ben geen boerin. Niet echt. Ik ben niet degene die ’s morgens in de melkput staat. Die op de trekker zit. Die in de brandende zon de kuilbult maakt. Ik ben ook niet degene die helpt bij de geboorte van een kalf. Ik vind een koe nog steeds groot, al spring ik niet meer opzij als ze haar kop door het voerhek steekt en al duik ik niet meer weg achter Dicks rug als ze begint te loeien. Ik loop nu door de stal wanneer dat de snelste route is, geef haar soms zomaar een aai over haar kop. Als er niemand in de buurt is, maken we een praatje. Over voer en soms over het weer. En in een heel moedige bui durf ik haar zelfs aan mijn hand te laten likken.

Soms zal ik schrijven over hoe we deze tijd ervaren. Eerlijk, vanuit ons gevoel. Ik hoop zonder frustratie. Zonder uitzichtloosheid. Niet als wetenschapper of als degene die het allemaal snapt. Maar als degene die het raakt. Het zal gaan over de onzekerheid en de onrust die we soms ervaren. Vanuit het vertrouwen dat de Heere God boven alles staat.

Ik ben Fenneke Aalbers, getrouwd met Dick, moeder van Rozemarijn, Lotte, Jan, Ties en Hidde. Ons (t)huis staat in Hasselt, een mooi stadje aan het Zwarte Water. Dick zit in een maatschap op het melkveebedrijf. ’s Ochtends gaat hij naar de boerderij om daar te melken. Verder werkt hij afwisselend als voeradviseur en als boer. Behalve dat de kinderen en ik regelmatig op de boerderij te vinden zijn voor koffie, gezelligheid en een rondje op de trekker, ben ik ook regelmatig op de boerderij als juf. Ik ontvang schoolklassen, neem de kinderen mee over het erf, vertel over kalfjes, pinken en koeien, over melken, voeren en kuilen, over trekkers, mest en sloten. Soms lijk ik dan toch wel boerin. En tegelijk nog steeds een beetje juf. Of misschien juf en een klein beetje boerin.

Fenneke Aalbers, getrouwd met Dick en moeder van vijf, verandert van burgermeisje naar een beetje boerin.