Hij was zestien, zij ook. Kinderlijk en bijna volwassen kwamen ze samen naar het spreekuur. Zij wat stil en zenuwachtig, hij niet. Hij praatte volop, het was natuurlijk niet de bedoeling geweest, maar nu gingen ze er samen voor.
Zijn bijbaantje als vakkenvuller kon hij fulltime gaan doen en sowieso had je bij de supermarkt echt heel goede doorstroommogelijkheden. Misschien moest er in het begin nog een krantenbaantje bij, maar het zou financieel allemaal wel lukken.
Zij zat erbij en ze zei nog steeds eigenlijk niets, maar juist in deze stille woorden proefde ik wel dat ze zijn positiviteit niet deelde. Op mijn vraag wie er allemaal op de hoogte waren van de zwangerschap, vertelde ze dat nog niemand het verder wist en dat ze eigenlijk ook niet wist hoe ze dit thuis moest gaan vertellen.
Een paar weken later ging het mis. In paniek belde hij naar de praktijk. Ze had het uitgemaakt, geen relatie meer en ook geen contact. En nu wist hij helemaal niets. Was ze nog wel zwanger, wanneer was de volgende controle, wat als ze nu de zwangerschap zou afbreken, had hij daar dan nog iets over te zeggen?
Een heleboel vragen, en ik kon en mocht er geen één beantwoorden. Alles wat ik wist, kon ik hem niet vertellen. Ik kon alleen maar zeggen: Probeer het contact te herstellen, betrek je ouders erbij of een andere volwassene die je vertrouwt, beheers je, houd het rustig, want aan de lijn hoorde ik nu geen volwassen vader in spé, maar een verdrietige, opstandige, zestienjarige puber.
Dat wij geen informatie delen en al helemaal niet met exen, vind ik voluit terecht. Maar dat je als vrouw, in dit geval meisje, helemaal alleen iets te zeggen en te besluiten hebt over je ongeboren kind, ja ,daar vind ik toch ook wat van. En de trieste uitwerking hiervan zien we echt met regelmaat in de praktijk. Ook in de praktijk waar ik werk, midden in de zogenoemde Biblebelt. En natuurlijk speelt er altijd meer, want laten we niet voorbijgaan aan de nare realiteit dat er gezinnen bestaan, waar zestienjarige dochters niet aan hun ouders durven vertellen dat ze zwanger zijn.
Dus oordeel niet te hard en laten we samen gezinnen zijn waar meisjes en jongens met wat ze ook gedaan hebben altijd terechtkunnen.
Henrieke de Wit is verloskundige en moeder van drie.