Reinout kan sinds kort fietsen – mét zonder zijwieltjes! Onvermoeibaar rijdt hij zijn rondjes over het parkeerplaatsje tegenover ons huis. Maar als ik hem op een goede dag wil roepen voor het eten, ontdek ik dat hij dit keer niet de fiets heeft gepakt, maar de skelter, compleet met aanhanger. Een beetje bedremmeld staat hij bij de poort, want hij moet iets bekennen: „Ik heb een kras gemaakt op een auto.”
En inderdaad, het eens zo glimmende zwart van de Audi die op het hoekje staat geparkeerd, wordt nu ontsierd door een lelijke kras. Wat een toestand! Ik weet dat er flinke bedragen staan op overspuiten. Bovendien: auto’s gelden hier in het dorp nogal eens als een heilige koe. Met lood in de schoenen bellen we aan bij de eigenaars van de Audi. Ze zijn niet thuis; uitstel van de executie. We doen een briefje door de deur dat ze maar even langs moeten komen.
Het loopt allemaal met een sisser af. De buurvrouw komt vertellen dat we ons nergens druk om hoeven te maken. Ze hebben zelf kleinkinderen, ze weten hoe dat kan gaan. Opgelucht en blij sluiten we het hoofdstuk af. En ik moet mijn beeld van mijn plaatsgenoten voor de zoveelste keer bijstellen.
Toen we na ons trouwen hier gingen wonen, wist ik het wel: dit is een tussenstation, want zo’n Veluws dorp is niks voor mij. Het is vast zo’n gesloten gemeenschap waar je moeilijk hoogte krijgt van de mensen en waar je niet zomaar tussenkomt. Van die stugge Veluwenaren, je weet wel. Allemaal vooroordelen natuurlijk. Zeker, stugge Veluwenaren bestaan. Maar er staan meer dan genoeg hartelijke mensen tegenover. „Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend”, zegt Paulus. Met vallen en opstaan probeer ik mijn kinderen daarin voor te gaan, maar gelukkig draagt het hele dorp een steentje bij – ”it takes a village to raise a child”. Als het toch eens alleen van mijn voorbeeld afhing…
Hoe het ook zij, met Reinout lijkt het qua vriendelijkheid de goede kant op te gaan. Als we op een middag samen een regenworm bestuderen die hij heeft gevonden, vertrouwt hij me ineens spontaan toe: „Ik hou van jou...” Ik ben al helemaal vertederd, maar dan vervolgt hij: „...en ook van mijn worm!” Toch lief.
Neline is getrouwd en moeder van Martha (9), Abel (7), Jolijn (6), Reinout (4) en Sifra (1).
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
