Soms lees je ergens een zinnetje dat blijft haken. Ik had dat bij een interview met Mirjam Bikker, destijds net verkozen tot partijleider van de ChristenUnie. Het stond al maanden geleden in de krant, maar de laatste vraag staat me nog helder voor de geest: „Stel, straks zeggen meiden op christelijke of reformatorische scholen: Die Mirjam Bikker is voor mij echt een rolmodel...”
Eigenlijk is het niet eens een vraag. Maar de interviewers –twee mannen– zien kennelijk wel een probleem: stel je voor dat jonge christelijke meiden in navolging van Bikker ineens allemaal de politiek in willen. De onuitgesproken vraag is dan of ze dat op haar geweten wil hebben.
Als je het mij vraagt, mag je je in je handen knijpen als je puberdochter (of -zoon) zich niet spiegelt aan een of andere vage vlogger met een bedenkelijke levensstijl, maar aan een hardwerkende politica die belijdt dat ze Christus wil navolgen. Maar los daarvan vraag ik me af of rolmodellen in die zin echt een rol van betekenis spelen. Dat Bikker het bijvoorbeeld ziet zitten om een huishouden draaiende te houden en tegelijk een belangrijke positie te bekleden in Den Haag, geeft mij niet ineens de illusie dat ik dat ook zou kunnen.
Ik geef toe, ooit heb ik weleens gedroomd van een baantje in de politiek. Maar ach, af en toe een column schrijven in een magazine bleek me uiteindelijk toch beter te liggen dan een plekje in ’s lands vergaderzalen. En eerlijk is eerlijk, het is ook stukken beter te combineren met mijn rol als fulltime manager van het gezin. Desondanks is het nu tijd om de pen neer te leggen. Mijn gedachten vermenigvuldigen bij dit afscheid. Over rolmodellen gesproken: in het slechtste geval ben ik met mijn columns ook een voorbeeld geweest voor meiden op christelijke en reformatorische scholen en zien we in de komende jaren een plotselinge grote stijging van het aantal rommelige huishoudens in de gereformeerde gezindte. Het zou wat zijn. Natuurlijk hoop ik intussen wel dat ik af en toe een inspiratiebron mag zijn geweest om de boel wat vaker de boel te laten en meer stil te staan bij de grote en kleine zegeningen van het leven van alledag. Als dat her en der is blijven haken, ben ik een dankbaar mens.
beeld: Tineke van der Eems
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
