Toen ik ooit een jaar in het buitenland studeerde, deed ik daar mee in het koor van de kerk. We zongen liederen van alle tijden en plaatsen, en zo kwam er ook een gregoriaans gezang langs: ”Victimae paschali laudes”, over het Paaslam dat is geslacht. Toen ik op internet wat extra informatie over dit lied opzocht, ontdekte ik dat onze melodie van Psalm 80 is gebaseerd op dit gezang.
Ik neuriede Psalm 80 nog eens, en warempel, daar hoorde ik ineens flarden van het gregoriaanse paaslied voorbijkomen. Ineens besefte ik: wat zijn we in Nederland gezegend met ons psalmboek, een rijke erfenis van diep-doorleefde teksten op monumentale melodieën. Al zingend sluiten we ons aan bij het koor van christenen dat al eeuwenlang over de hele wereld de lofzang gaande houdt.
Officieel zijn die eeuwenoude melodieën natuurlijk wel ritmisch bedoeld. Zo komen ze ook het meest tot hun recht. Maar of ik het nu wil of niet, iso-ritmisch blijft mijn moedertaal. Als ik in een interkerkelijk gezelschap ritmisch moet zingen, ben ik altijd blij met een powerpointpresentatie waarin de korte lettergrepen cursief zijn gedrukt. Anders val ik vroeg of laat toch door de mand, samen met alle anderen in de zaal die er niet bij zijn grootgebracht.
Onze kinderen ga ik ritmisch opvoeden, was ooit mijn vaste voornemen. Maar nee. In onze kerk en op de zondagsschool zingen we iso-ritmisch, en dat is niet iets wat je zomaar kunt veranderen. Voor je het weet verandert de ligging van de kerk mee (men zegt het). Ook op onze dorpsschool worden de psalmen trouwens iso-ritmisch aangeleerd. Dus als we thuis bij wijze van uitzondering eens ritmisch zingen, vraagt er altijd wel een van de kinderen of het niet „gewoon normaal” kan. Zo groeit er onder onze ogen een nieuwe generatie op die zich het ritmisch zingen nooit helemaal eigen zal maken.
Verloren generatie, wilde ik in een theatrale bui al bijna boven dit stukje zetten, maar dat is natuurlijk onzin. Hoor ze nou eens vol overgave zingen, een tikje vals, enthousiast, op hele noten. „God zal Zijn waarheid nimmer krenken, maar eeuwig Zijn verbond gedenken.” „Kind tot kind!” roept Sifra opgetogen. Laat dit de taal van ons hart zijn, ritmisch gezongen of niet. Tot in het duizendste geslacht.
Neline is getrouwd en moeder van Martha (9), Abel (8), Jolijn (6), Reinout (4) en Sifra (2).
beeld: Tineke van der Eems
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
