Geroepen tot getuigen

Lizette Christianen-Schippers, 33 jaar | Gehuwd, moeder van 3 kinderen | Ambulanceverpleegkundige in opleiding | Lid van de gereformeerde gemeente te Barendrecht

Door haar werk kwam ze in contact met mensen van allerlei stand en signatuur. Zo mogelijk probeert ze iets over te dragen van de rijkdom die ze zelf heeft ontdekt. „Als meisje zat ik in de kerk bij ds. Moerkerken, in Capelle aan de IJssel. Daar hield hij een prekenserie over Jozef. In de laatste preek benadrukte hij sterk dat de God van Jozef nog steeds leeft. Door die preek ben ik God gaan zoeken.”

Ook de geboorte van een levenloos broertje, toen ze vijftien jaar oud was, maakte diepe indruk. „Ik ben heel opstandig geweest en wilde van God weg, maar Hij liet mij niet los. Daardoor bleef ik toch bidden. Hij liet me zien dat ik voor Hem niet kan bestaan, maar dat Hij betrouwbaar en genadig is. Toen werd het: wat blijdschap smaakt mijn ziel, wanneer ik voor U kniel.”

Nadat ze belijdenis had gedaan en voor het eerst deelnam aan het heilig avondmaal, kwam de roeping om getuige te zijn sterk op haar af. „Ik wist niet hoe het moest, maar God heeft me opgetild en laten zien dat ik het niet in eigen kracht hoef te doen. Ik kon het niet meer laten om over Hem te spreken. Wanneer je God leert kennen, besef je dat ook de mensen om je heen Jezus nodig hebben.”

Uitnodiging

Vooral tijdens avond- en nachtdiensten sprak ze met patiënten over het ene nodige. „Ik heb ook met patiënten gebeden; nog vaker voor hen gebeden. Velen hadden een kerkelijke achtergrond, maar deden er al jaren niets meer aan. Op hun sterfbed kwam het verleden soms terug. Dan zei ik: „God heeft nog steeds een uitnodiging liggen; u hoeft alleen maar te komen. Begin nou eens met het simpele gebedje dat u als kind hebt geleerd.” Zo probeerde ik hen de weg te wijzen.”

In het contact met collega’s was dat minder eenvoudig. „Bij een enkeling proefde ik aversie, de meesten liet het onverschillig. Prima als dit voor mij belangrijk was, zij hadden andere interesses. Als het tot een gesprek kwam, was een weerkerende vraag: „Waarom laat God al die ellende toe?” Dan was mijn antwoord: „Die hebben we over onszelf afgeroepen.”

Ik had veel aan de Heidelbergse Catechismus. Ook daarin worden lastige vragen gesteld, waarop een Bijbels antwoord volgt.”

Onderkant

In haar huidige werk heeft ze minder gelegenheid om met patiënten te spreken over God en goddelijke zaken. De contacten zijn doorgaans kort, de omstandigheden soms hectisch. Met collega’s heeft ze juist diepere gesprekken. „Je hebt een paar vierkante meter waarop je de hele dag werkt: de vloer van dat gele busje. Met alles wat daar plaatsvindt en door patiënten wordt geuit; van vloeken tot gebeden.”

Soms mist ze de gesprekken aan het bed. „Daar staat tegenover dat ik nu meer mensen uit de onderkant van de samenleving ontmoet. Naasten die op straat leven; uit vuilnisbakken eten. Voor Zijn hemelvaart gaf Jezus de discipelen de opdracht om als getuigen uit te gaan tot aan het uiterste van de aarde. Letterlijk en figuurlijk.”

Haar vrijmoedigheid nam in de loop van de jaren toe. „Als jongere ben je nog op zoek naar wie je zelf bent. Inmiddels heb ik geleerd dat ik mag zijn wie ik ben, ook in mijn levensovertuiging. Daardoor ben ik minder gevoelig voor wat mensen daarvan vinden. God vraagt van ons Zijn Naam te belijden. Daar hoef je geen dominee voor te wezen.”

Lees het hele artikel in Terdege. In dit artikel komen ook aan het woord: ds. J. Westerink, Gijs Hovestadt en Anita Liefting.
Heb je het winternummer nog niet? Bestel 'm in onze webshop!