Mijn moeder probeerde me er al lang op voor te bereiden. Met spreuken als ´Wacht maar, binnenkort mag je zelf koken´, ´Wees blij dat ik de was nog voor je doe!´, herinnerde ze me eraan dat het niet vanzelfsprekend is dat er voor je gekookt wordt, dat je de was in de wasmand kunt kieperen en dat het spul dan twee dagen later gewassen en gestreken weer op je bed ligt.
Het mocht niet baten.
Voorbereid ben ik niet. Maar of dat aan mij ligt? Ik voelde me een dankbaar mens, toen papa een paar weken geleden tijdens het avondeten opmerkte dat er nog wel een wasmachine over was, beneden in de schuur. Bij de hoognodige aankopen voor de verhuizing scheelde dat weer 600 euro.
Toen ik twee weken na mijn verhuizing toch echt geen schone onderbroeken meer had, was ik gedwongen om te leren wassen. Althans, eerst eens de wasmachine aan te sluiten. Na een YouTube-tutorial kreeg ik het voor elkaar. Toen ik een programma startte, liet de machine helaas niets anders van zich horen dan een diep gebrom en een getril, dat de hele badkamer deed beven.
Een dag later was er nieuwe hoop op schone onderbroeken. Een bekende van mijn kamergenoot David had een oude wasmachine staan, die we konden ophalen. Diezelfde avond reden we met een geleende auto naar het adres. En vervolgens weer naar huis met een wasmachine die zonder twijfel ouder was dan ik. Ik sloot de wasmachine aan. Langzaam werd ik er handig in. Weer startte ik een programma. Dit keer observeerde ik vol geluk hoe er water in de machine liep, en hoe hij begon te draaien. Eind goed, al goed. Dacht ik.
Toen David vervolgens naar de wc wilde gaan, hoorde ik opeens een brul uit de badkamer. Met een druipende broek stormde hij vervolgens mijn kamer binnen.
´He David, kon je het weer eens niet laten? ´ vroeg ik grijnzend.
´Wat is er met die wasmachine aan de hand? ´ vroeg hij terug.
Geschrokken haastte ik me naar de badkamer. Onder het wasmiddelbakje spoot een enorme straal water de badkamer in. Moedeloos zette ik een afwasteil onder de straal en googelde hoe je de was met de hand doet. Had ik mama´s wasmachine maar meer gewaardeerd, dacht ik treurig.
Toen ik een dag later de deur van het appartement opendeed, trof ik David en Lukas aan op de grond. Om hen heen lagen stukken wasmachine. Blijkbaar hadden ook zij geen schoon ondergoed meer en zouden ze wel eens willen wassen.
´Help je mee puzzelen?´, vroegen de jongens. Dus ging ik zitten en probeerde te plaatsen waar elk schroefje vandaan kwam en welk buisje verstopt zou kunnen zijn. Heel veel buisjes en schroefjes later stond de wasmachine weer, zo goed als. Zelfs beter, want we hadden vier schroeven over.
De volgende dag had ik dus eindelijk weer een schone onderbroek.
Jos, bekend van het vervolgverhaal Jenthe in Terdege, blogt vanuit Oostenrijk.
beeld: Unsplash
%20Bossenbroek-%20panfluit-%20RenateB%20(24)%20site.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C3261%2C2401&format=jpeg&dpr=1.0&signature=dd75939987c353bb5d3f5d6b5b2da414b38ad660)
