Twee donkerbruine oogjes staren in het donker. Het zijn poelen van verdriet. Haar gezichtje ziet wit. Ze is ziek, net als haar zus Grace. Het is een akelig virus. De helft van de school was ziek.
Het is midden in de nacht. Mercy heeft ons zojuist wakker gemaakt. Ze huilt. Ik sta meteen bij haar bedje. Ze blijft op haar buikje liggen.
‘Kom je bij mama?’ vraag ik. Ik wil haar troosten. Ze blijft echter huilend liggen.
Ik til haar op en knuffel haar. Ze huilt maar door. Ik probeer er achter te komen waarom.
Het duurt lang, maar uiteindelijk zegt ze het. ‘Papa … Ride the horsey’, snikt ze. Paardje rijden met papa.
Dat heeft ze al vaker gedroomd. Maar zo verdrietig als ze nu is, heb ik haar nog niet meegemaakt. Zeker twintig minuten huilt ze ontroostbaar.
Ik denk terug aan een paar dagen geleden. ‘Ik wil bij Grace zitten. Zij is mijn vriend. Hannah is ook mijn vriend’, zei ze. ‘En papa!’ riep ze opeens. ‘Papa! Papa is mijn vriend!’
‘Ik ben heel verdrietig dat hij niet in dit huis woont. In Staffin was hij er nog. Nu in North Kessock niet meer. Ik ben heel verdrietig dat papa er niet meer is. Hij knuffelde jou altijd en Grace en mij knuffelde hij altijd. Hij is bij de Heere. Zijn ziel is begraven.’
‘Zijn lichaam is begraven. Zijn ziel is bij de Heere, lieverd’, corrigeerde ik voorzichtig. ‘Ja, zijn ziel is bij de Heere. Niet de hele papa is begraven’, antwoordde ze. Nu kruipt ze snikkend tegen me aan.
Hoe kan ik haar nog troosten? vraag ik me af. Wat is het erg dat ze geen vader meer heeft. En toch: juist voor haar zijn die dierbare beloften er. Voor de vaderloze. Voor de wees, staat er in het Nederlands. In het Engels: voor de vaderloze. Ik staar voor me uit. Ik zie een lekker warm dekbed en een dekentje er boven op. Ik denk aan de vele, vele weeskinderen in Afrika. Mijn hart gaat naar hen uit.
‘Ik vind het ook heel verdrietig dat papa gestorven is, Mercy. Weet je, in Afrika zijn heel veel kindjes die geen papa meer hebben. En zelfs geen mama. En ze hebben zelfs geen lekker warm bed, zoals wij. Ze leven op de straat en hebben vaak honger. Wat hebben wij veel nog he? Mercy wordt stil. Ze luistert geïnteresseerd.
‘En weet je wat zo gelukkig is? De Heere wil een Vader voor jullie zijn. Hij zorgt voor ons.' Even later ligt ze gezellig tussen Grace en mij in. Ze is de enige die nog wat slaapt. Even wordt ze wakker. Ze richt zich op en kijkt verward om zich heen. ‘Mama ben jij er nog wel? Wil je het lampje aan doen?’
Opeens begrijp ik waarom ze telkens het lampje aan wil in de nacht. ‘Ik kan je anders niet zien!’ zei ze toen ik vroeg waarom. Ik vind dat lampje aan in de nacht niet fijn. Ik denk terug aan die tijd net nadat John overleden is. De lamp moest aanblijven op mijn nachtkastje. Zo donker en zo veel verdriet, dat was te veel bij elkaar. Het lampje blijft voortaan aan!
Daniëlle Campbell-Vogelaar bleef met haar dochtertjes Grace en Mercy achter, toen haar man, de Schotse dominee John Campbell, na een operatie in 2023 overleed.
-72534.png?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C1600%2C1200&format=jpeg&dpr=1.0&signature=99c2387cb3919639959d548c93980b7b6dd86ff7)
-25196.png?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C4000%2C3000&format=jpeg&dpr=1.0&signature=defb81427bd738c4da66b0c9065782a6d7adbe84)
