In de vorige blog schreef ik over hoe ik deze zwangerschap beleef en wat er allemaal in mijn hoofd spookt. Wat ik ook wel graag wil delen, is dat er veel herkenning blijkt te zijn bij andere vrouwen. Ik dacht dat ik de enige was! Ik had nog nooit iemand over en zwangerschap na het verlies van een kind horen praten, op de manier zoals ik het ervaar en ging ervan uit dat anderen zich dus blijkbaar niet herkenden in wat ik voel. Maar dat had ik verkeerd.
Moet je nagaan wat een vertekend beeld er is van vrouwen die na het verlies van een kind weer in verwachting raken! Of eigenlijk: wat de maatschappij verwacht van vrouwen die na het verlies van een kind weer in verwachting zijn.
Ze moeten extra blij zijn met dit nieuwe leven, juist omdat ze weten wat het is om
het te verliezen. Hun armen worden weer gevuld, wat willen ze nog meer? Zomaar een greep uit het onbegrip waarmee de vrouwen met wie ik – naar aanleiding van de blog – gepraat heb, te maken krijgen.
En ja, als je daar op stuit… Dan houd je het maar voor je. Dan zeg je maar niet hoe veel verdriet het zwanger-zijn naast de vreugde ook geeft. Dan zeg je maar niet hoe bang je bent om van dit kindje te houden en hoe bang je vooral bent om opnieuw dit leven te verliezen. Dan vertel je maar niet hoeveel de traumatische ervaringen uit het verleden nog steeds met je doen.
Dit geldt zeker de vrouwen die een aantal jaar na het verlies van hun kind pas weer in verwachting zijn. Mensen in hun omgeving snappen vaak niet dat je het daar dan nog steeds over hebt. Zij zijn het namelijk al bijna vergeten. Blijkbaar...
Of: dat verdriet moet inmiddels wel een plekje gekregen hebben. Nu gewoon blij zijn dat dit geluk je nog gegeven wordt.
Het is zo hard.
En zo niet terecht.
Want dát is niet hoe het werkt. Al is het 100 jaar geleden dat je je kind verloor, het verdriet en gemis blijft. Sterker nog: het wordt met de tijd erger en
erger. Misschien ook wel, omdat mensen in je omgeving doorgaan, het ‘een plekje’
gegeven hebben en weer praten over de gewone dingen van het leven.
Maar jij voelt het gemis en de leegte nog iedere dag. Jij herbeleeft de momenten met je kind, de mooie en de minder mooie, iedere dag. Jij wilt op sommige dagen nog steeds schreeuwen, huilen en jezelf verstoppen onder je dekbed.
Een vertekend beeld van de werkelijkheid dus. Misschien zijn er vrouwen die wel volledig onbezorgd van een zwangerschap kunnen genieten, na het verlies van een kind. Maar ik denk het niet.
Dit alles wil natuurlijk ook niet zeggen dat iedereen er precies zo in staat als ik. Niet iedereen is zo getraumatiseerd als ik. En ja, ik vind ”getraumatiseerd” altijd een heel groot woord, maar toch gebruik ik het. Ik hoef me niet groter voor te doen dan ik ben. Ik hoef niet stoerder te doen dan ik in werkelijkheid ben.
Ik ben getraumatiseerd. Ik ben het liefste wat ik had verloren. Ik heb zijn lijden gezien en ten slotte zijn sterven meegemaakt. Ik heb hem in een kistje moeten leggen en moeten begraven. Ik ben getraumatiseerd. En met mij vele andere moeders. En deze moeders worstelen soms net zo hard als ik met de gevoelens die een nieuwe zwangerschap met zich mee brengt.
Ik ben de enige niet, maar veel anderen zijn stil, omdat reacties en onbegrip op
deze vorm van openheid ontzettend kwetsen.
Dan maar zwijgen en de eenzaamheid die daar bij hoort dragen.
Voor die vrouwen: jullie zijn niet alleen 💛
