Jong aan de drank, drugsverslaafd en dakloos. Geëmigreerd, volgens het bevolkingsregister, maar intussen zwerven ze in de buurt rond. Zonder zorgverzekering, geld of geborgenheid. In een Rotterdamse achterstandswijk? Nee, in de Bijbelgordel. Op het dromerige Goeree-Overflakkee, bijvoorbeeld. Twee eilanders bieden daar nu een vangnet.
Hé, ik heb een huurhuis, hè!” Glunderend kijkt de twintiger zorgmanager Keesjan de Kruijf (43) aan. „Ik ben al wezen kijken, en ik hoef niks te doen, alleen verven. Ik mag alles overnemen. Alles. Koelkast, gordijnen, banken, wasmachine, wasdroger, vloerbedekking... Die vrouw zegt: „Ik koop alles nieuw voor mijn nieuwe huis.” Echt perfect gewoon.”
„Dat meen je niet. Lekker, man!” reageert De Kruijf even stralend. Hij slaat hem op zijn schouder en vervolgt na een praatje zijn rondleiding door de opvanglocatie van Stichting Kairos. Daar biedt een team van zorgmedewerkers maximaal elf kwetsbare (jong)volwassenen van 18 tot 35 jaar een tijdelijk onderkomen. In de keuken ruimt een andere tijdelijke bewoner de vaatwasser uit. „Hé, goed bezig, man”, prijst Keesjan. De aangesprokene grijnst verlegen.
Bankhangen
Telkens liep Keesjan de Kruijf ze tegen het lijf, als jeugdhulpverlener op het eiland: „Bankhangers. Jongeren die door hun drank- of drugsverslaving in de problemen waren geraakt, en tijdelijk inwoonden bij jongvolwassenen die ik begeleidde. Een tijdje later, vaak na een ruzie, vertrokken ze weer. Dan kwam ik zo’n jongen opeens bij een andere cliënt tegen. Ze zwierven van de een naar de ander.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 5, 3 december 2024). Een los nummer is te bestellen in onze shop.
beeld: Cees van der Wal
Lees verder
