Afscheid nemen is er vaak helemaal niet bij, rituelen rond de begrafenis ontbreken en ook het dagelijkse leven geeft geen houvast. Rouwen in coronatijd kan traumatisch zijn, zegt klinisch psycholoog en psychotherapeut Janneke Engelfriet. „Let daarom heel goed op elkaar.”
Met haar man heeft Janneke Engelfriet (61) zich vanaf begin maart teruggetrokken in hun woning. „Beiden behoren we tot de risicogroep voor corona. Daarom zijn we in quarantaine gegaan. We vertonen ons al wekenlang niet op straat.”
Ondertussen werkt de bij Fidea Psychologen in Woudenberg aangesloten klinisch psycholoog wel door. „Dat gaat nu meestal met behulp van videobellen. Ik voel me echt gezegend dat dit kan. De boodschappen worden bezorgd en we kunnen online de kerkdiensten volgen. Dat zou op veel andere plaatsen in de wereld niet mogelijk zijn. Anderzijds voelt het een beetje dubbel, zeker als er ziekte en narigheid in je nabije omgeving is. Dan voel je hoe kwetsbaar je bent. Want het is natuurlijk niet waar dat je alleen door binnenblijven niets kan overkomen.”
Janneke Engelfriet merkt vrijwel iedere dag dat het virus veel van de bestaande zekerheden heeft omvergeworpen. „Verschillende van mijn cliënten hebben, bijvoorbeeld door autisme in hun gezin, een grote behoefte aan structuur. Het coronavirus geeft verwarring en extra prikkels. Anderen zijn heel afhankelijk van sociale contacten via hun werk. Als je kwetsbaar bent, kunnen er verschijnselen van depressiviteit optreden. Zeker nu het al een tijdje duurt. Sombere gevoelens gaan vaak gepaard met angst. Het is moeilijk om goed zicht te houden op de situatie, omdat je elkaar niet lijfelijk ontmoet.”
%20site.jpg?width=575&height=322&crop=0%2C0%2C3892%2C2421&format=jpeg&dpr=1.0&signature=163e2f1cb60716fbf45a9cffac63c0b7fc499995)
.JPG?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C5439%2C3626&format=jpeg&dpr=1.0&signature=0b77c14d34fd81367ca778061ffb0b0e9d8820ed)
