Romke Rozema: Wij zien mensen in een kwetsbare fase van hun

Beiden zijn ze nuchtere noordelingen, beiden kwamen ze met een omweg terecht op de plek waar ze nu zitten en houden ze van orgelmuziek en samenzang. Kaakchirurg Michiel Doff (44) en arts-assistent chirurgie Romke Rozema (30) over hun hechte vriendschap, passie voor hun vak en voorliefde voor het boerenleven.

Hoe hoger naar het noorden, hoe leger de wegen. Dat geldt dan weer niet voor Peize, op z’n Drents, Paais in het Gronings. Stoplichten, rondweg, afslagen voor Peize-Noord, Peize-Zuid. Het is duidelijk: wie de drukte van provinciehoofdstad Groningen wil ontvluchten, verhuist naar dit forensendorp.

In het lage, oude boerderijtje van Michiel Doff en zijn vrouw Mirjam hangt onder de hanenbalken ook gezellige bedrijvigheid. Jetske (5) rijgt op deze zaterdagmorgen in oktober samen met haar moeder een ketting. Jongste telg Izack (3) mag tot zijn spijt niet door de kleine kraaltjes roeren. Gelukkig is de kamer groter dan de keukentafel en dus richten zijn vrolijke oogjes zich al vlug op de boekenkast. Alleen zoon Simon (13) ontbreekt, hij is aan het sporten. Romke, ‘kind’ aan huis, hangt onderuit aan de keukentafel.

De koffie staat nog niet op tafel of de naam van het UMC Groningen is al een keer of vijf gevallen. Geen wonder, want zonder dit ziekenhuis hadden Michiel en Romke elkaar niet ontmoet. Sterker nog: het UMCG bracht ook Michiel en Mirjam bij elkaar. Want Mirjam is als SEH-arts verbonden aan het UMC Groningen. Ze kreeg een patiënt met aangezichtsbreuken binnen op de spoedeisende hulp. Daarom besloot ze een kaakchirurg te raadplegen. De rest is geschiedenis. „Patiënt B., zo noemen we haar nog altijd, weet er zelf ook van”, glimlacht Michiel.

Grof geschut

Michiel werkt als kaakchirurg in ziekenhuis Nij Smellinghe in Drachten. „Officieel heet onze afdeling tegenwoordig mondziekten, kaak- en aangezichtschirurgie (MKA). Ons werk is door de jaren heen steeds breder geworden.”

Romke is als arts-assistent werkzaam op de afdeling chirurgie in het Martini Ziekenhuis. Een jaar of zes geleden begon hij met wetenschappelijk onderzoek in het UMCG. „Ik moest voor mijn promotie het een en ander aan statistiek doen. Mijn promotor stelde voor om Michiel erbij te betrekken, omdat hij extra geschoold is in epidemiologie.”

Michiel: „Ik hoorde zijn Friese accent en dacht meteen: fijn, dat is een lekker nuchtere noorderling.”

Romke: „En mij sprak de dynamiek, die om Michiel hangt, aan.”

Michiel: „Kwam hij op z’n zwarte klompen bij het ziekenhuis aan. Dat vond ik leuk. Ik ben dol op de geur en de sfeer van een boerderij. De buurman van mijn ouders had in mijn tienertijd een loonbedrijf. Ik heb mijn trekkerrijbewijs in die tijd gehaald en geniet nog steeds van het geronk van grote tractoren.”

Romke: „We hadden gelijk een klik. Ondanks het feit dat Michiel veertien jaar ouder is.”

Michiel: „Dat ervaar ik nooit zo.”

Romke lachend: „Ik vind het ongemakkelijk, maar doe mijn best om dat niet te laten merken.” Serieus: „Behalve ons beroep en de interesse voor het agrarische leven hebben we nog een derde raakvlak. En dat is muziek.”

Michiel: „Toen Romke met zijn proefschrift bezig was, deden we onderzoek in het UMCG, maar werkten we beiden in Drachten. In die tijd spraken we vaak aan het eind van de dag af. Dan zochten we een kamer op. Daar zat ik mijn poli- en dagverslagen bij te werken en Romke werkte aan zijn onderzoek. Ik liet toen een keer Psalm 77 op YouTube afspelen.”

Romke: „Daarna was het hek van de dam. Om zes uur ’s avonds liep het ziekenhuis leeg. Dan zetten wij ergens in een kamertje in een donkere gang een mooie bewerking van bijvoorbeeld Marco den Toom of Arjan Huizer aan.”

Michiel: „En weet je nog die keer dat we naar een concert in Kampen gingen? In de auto zongen we uit volle borst met het Urker mannenkoor mee. We zijn net Pier en Pol, een refoduo.”

Romke: „Het was een prachtige avond, maar het ritje ernaartoe was misschien wel het mooist.”

Romke is single, Michiel heeft een gezin. wat betekent dat voor jullie vriendschap?

Romke: „Voor een beginnend arts kost het tijd en energie om de balans tussen werk en privé te vinden. Het voordeel van single zijn, is dat ik minder rekening hoef te houden met mijn thuissituatie. Als ik een uur later thuiskom, is dat niet vervelend. Anderzijds kan het ook fijn zijn om na een drukke dag even stoom af te blazen. Dat is iets waar ieder mens behoefte aan heeft. Ik bevind me in een andere levensfase dan Michiel.”

Michiel: „Op zondag is Romke af en toe bij ons. Mirjam draait gedurig een weekenddienst in het UMCG, dan volgen Romke en ik hier samen een kerkdienst.”

Romke: „Ik woon in de binnenstad van Groningen. Af en toe ga ik een weekend naar mijn ouders, maar lang niet altijd. Dan is Michiels huis een mooie escape.”

Michiel: „Bij ons maak je regelmatig mee hoe hectisch een gezin kan zijn.”

Romke: „En jij hebt inmiddels ervaringen opgedaan, die ik de komende jaren hoop mee te maken. Jij waarschuwt mij voor mogelijke valkuilen.”

Lees het hele interview in Terdege (nr. 6/7, 15 december 2021).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen