Rineke (28) overleefde een hartstilstand

Het is een wonder dat ze er nog is. Rineke Gerritsen (28) uit Apeldoorn kreeg vorig jaar midden in de nacht een hartstilstand. Dat ze dit terug kan vertellen, is te danken aan adequaat ingrijpen van haar man André (32). Maar vooral aan God.

Ze huivert een beetje voor de aandacht die het interview misschien gaat opleveren. Na wat wikken en wegen hakt ze de knoop door. Rineke en André willen toch graag vertellen wat er gebeurd is, omdat ze beiden heel duidelijk Gods nabijheid ervaren hebben in de diepte waar ze doorheen gingen.

Wie het relaas van het jonge stel hoort, vergeet dat niet licht. Gezond van lijf en leden gaan ze op een zaterdagavond in maart vorig jaar slapen. Hun kleuter en peuter zijn dan al onder zeil, moe van een lange dag spelen.

Midden in de nacht schrikt André wakker omdat zijn vrouw een raar snurkend geluid maakt. Hij stoot haar aan, maar krijgt geen reactie. Dan knipt hij het licht aan en ziet dat er iets helemaal mis is. Haar gelaatskleur is grauw, haar ademhaling klinkt raspend en stopt dan. Een hartslag voelt hij niet meer.

Hij schiet in actiemodus, de adrenaline giert door zijn lijf. Met zijn mobiele telefoon belt hij 112. De man aan de andere kant van de lijn schrikt hoorbaar als ze verneemt dat Rineke dan nog maar 27 is. Met gierende banden en gillende sirenes rijden twee ambulances en twee politiewagens naar hun rijtjeshuis in Apeldoorn.

André zet de voordeur alvast open en krijgt dan van de alarmcentrale de opdracht zijn vrouw te reanimeren. Hij trekt haar onzachtzinnig van bed en begint met de beademing. Daar is hij nog mee bezig als hij de hulpdiensten het huis binnen hoort komen. In een roes merkt hij hoe ze de reanimatie van hem overnemen en hem naar beneden dirigeren. Ambulancebroeders komen met een brancard binnen, rammen het traphekje omver om zo snel mogelijk bij Rineke te komen. Daar geven ze haar vier tot zes klappen met de AED.

„Sorry dat je traphekje stuk is”, zeggen de broeders later in de ambulance, maar André registreert het nauwelijks. Want wie maakt zich druk om een traphekje als zijn vrouw voor haar leven ligt te vechten. „Ik dacht alleen: dan zal het reanimeren wel gelukt zijn, anders heb je geen brancard meer nodig.”

Een agente instrueert hem zich aan te kleden en iemand te bellen die kan oppassen als André met Rineke mee naar het ziekenhuis gaat. Een andere agent inspecteert de kamers in het huis, daarbij veelvuldig met zijn zaklicht op de slapende jongens schijnend.

In hun huis, op hun blauwe bank, blikken ze nu samen terug. André: „Ik weet nog dat ik iets zei van: „Heere, help”, toen ik aan de telefoon was met de meldkamer.”

Dat God hen hielp, dat staat voor hen als een paal boven water. Omdat André, die anders nergens van wakker wordt, deze keer wel wakker werd. Omdat de jongens gewoon doorsliepen, terwijl vier man ambulancepersoneel en vier man aan agenten haastig door het huis stampten, en in hun slaapkamers keken. André: „Pas toen mijn vader alleen in onze huiskamer zat, werd Bram wakker, terwijl we hem normaal nog geen kus kunnen geven of hij doet zijn ogen al open. Natuurlijk kun je dat verklaren: de jongens waren gewoon diep in slaap. Maar zo zien we dat niet. We hebben het als een wonder ervaren.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 24, 16 augustus 2022).

beeld: Renate Bleijenberg-Van Leeuwen