Leven na een echtscheiding

Scheiden is in de westerse wereld een normale zaak geworden. Ook in orthodox-christelijke kring lopen steeds meer huwelijken op de klippen. Waardoor gaat het mis? En wat zijn de gevolgen? „Ik ben nu alleen, maar niet meer eenzaam.”

In haar verkeringstijd vroeg Ingrid (43) zich meer dan eens af of ze wel echt van haar vriend hield. En omgekeerd. Ze leerde Koos kennen in een uitgaansgelegenheid voor reformatorische jongeren. Hij vond haar charmant, zij vond hem stoer, maar na twee jaar werd het omgaan met elkaar een sleur.

Ook de wederzijdse ouders hadden bij de relatie hun twijfels, die door de vaders een keer concreet werden benoemd. „Volgens hen was het bij ons geen liefde zoals die er moet zijn voor degene met wie je het leven gaat delen.” Toch ging de leerling-verpleegkundige verder met haar Koos. „We konden niet met en niet zonder elkaar, mede omdat in drie jaar tijd zijn ouders en mijn vader overleden. Dan zoek je steun bij de ander.”

Geestelijk groeiden ze steeds verder uit elkaar. „Hij kwam uit de Gereformeerde Gemeenten, ik uit een evangelisch hervormd gezin. In de loop van de jaren werd hij steeds opstandiger en vijandiger, ik werd juist naar de dingen van God en Zijn Woord toe getrokken. Een geestelijk gesprek voeren, lukte niet. Samen bidden was al helemaal onmogelijk.”

Vrijheid

De problematische verkering bleef maar voortsudderen, jaar na jaar. Na het sterven van zijn vader wilde Koos zijn moeder niet achterlaten. „Hij is altijd een moederskind gebleven.” En dan was er de discussie over de toekomstige woonplaats en de kerkelijke gemeente waarbij ze zich zouden aansluiten. „Hij wilde per se in zijn geboortedorp blijven wonen, ik vond dat we voor een plaats moesten kiezen waar we ook naar de kerk konden.” Het werd een compromis: wonen in een buurdorp van zijn geboorteplaats en op zondag naar haar kerkelijke gemeente, iets verderop.

Het plan kwam pas tot uitvoer na het overlijden van haar aanstaande schoonmoeder. Zelfs toen duurde het nog een jaar eer de twee elkaar trouw beloofden. Zoals afgesproken sloten ze zich aan bij de gemeente waar Ingrid belijdenis had gedaan. Koos ging op zondag incidenteel mee, al snel liet hij het volledig afweten.

Doordeweeks was hij maar weinig thuis. „Het is een rusteloze man, altijd op zoek naar voldoening, geluk en bevestiging van zijn ego. Die vond hij buiten de deur meer dan bij mij. Hij had behoefte aan vrijheid; die probeerde ik hem ook te geven, maar het was nooit genoeg.”

Opluchting

Na zes jaar huwelijk werd er tot haar vreugde een eerste kind geboren. De hoop dat de komst van het meisje het huwelijk ten goede zou komen, bleek ijdel. De verpleegkundige was zeven maanden zwanger van haar tweede kind toen Koos liet weten dat hij het voor gezien hield. Helemaal onverwacht kwam dat niet. „Ik kon niets meer goed doen: mijn kleding, mijn koken, mijn manier van praten, niets deugde. Na zijn vertrek ging hij bij zijn bedrijf wonen, zodat ik in ons huis kon blijven. Om gesleep met de kinderen te voorkomen, bezocht hij hen op dagen dat ik avond- of nachtdienst had.”

Bij alle emoties door de situatie overheerste de opluchting. „Ik kon eindelijk weer mezelf zijn. Het zwaarste vond ik het gevoel dat ik de breuk mogelijk had kunnen voorkomen, al wist ik niet hoe. Je gaat twijfelen aan jezelf. Ben ik dan toch veeleisend, moeilijk? In een gezond huwelijk weet je je gewaardeerd, ik ben al die jaren gekrenkt in mijn persoonlijkheid. Dat maakt je heel onzeker. Daarom heb ik hulp gezocht bij Stichting Schuilplaats, puur om mijn verhaal te doen. Dat heeft me wel goed gedaan. Vooral de zorg voor mijn zoontje gaf me nieuwe energie en kracht.”

Helder zicht

Over een scheiding repte Koos niet, zoals hij in de verkeringstijd niet over een bruiloft begon. Formeel bleven ze nog twee jaar getrouwd. Uiteindelijk was het Ingrid die de scheidingsprocedure in gang zette. „Dan kun je iets afronden. Inmiddels had hij een relatie met een andere vrouw en wilde ik niet langer zijn naam dragen.”

Ze verhuisde naar een huurwoning in haar geboortedorp, waar ze intussen een huis heeft gekocht. Zo nodig kan ze een beroep doen op Koos. „Hij heeft me geholpen bij de aankoop van dit huis en is ook altijd royaal zijn financiële verplichtingen nagekomen. Tegen de kinderen probeer ik positief over hem te spreken en zijn zwakke punten te relativeren, omdat ik de band goed wil houden. Hij blijft wel hun vader.”

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen

Ter bescherming van de privacy is gebruikgemaakt van fictieve namen. Ook staan de personen op de foto’s niet in relatie tot het onderwerp.

Lees het volledige artikel in Terdege.