Marianne de Koning-Lock: Achter de voordeur is van alles aan de hand

Het is niet alleen maar prut in de „afvoerputjes van de stad.” In kwetsbare wijken wonen mensen „die iets willen en iets kunnen”, ontdekte Marianne de Koning-Lock (40). Als eigenaar van De Verbindingskamer laat ze deuren openen, zodat het weer licht wordt in levens en huizen.

Dinsdagmorgen, Rotterdam-Delfshaven. Lichte chaos op de kruising met de Schiedamseweg. Deels op de tramrails staat een rij auto’s te wachten. Nog zo een in de tegenovergestelde richting. Haaks hier en daar nog een auto die probeert in te voegen. Marianne sluit aan in de rij. Ineens komt haar voorganger achteruit zetten. „Kijk! Hij komt gewoon achteruit!” Ze toetert. „Zoiets gebeurde pas ook al.” Niet voor niets rijdt Marianne hier in „dit koekblik.” Lachend: „Hij heeft al genoeg deuken opgelopen, dus eentje meer of minder maakt niet zo veel meer uit.”

Dan is de bestemming bereikt: een rustig straatje in Bospolder-Tussendijken, een gedeelte van Delfshaven. Hier staat vooral geparkeerd blik op de klinkers. De grijze stoep langs de drie, vier verdiepingen hoge flats ligt stil en verlaten in de vrolijke nazomerzon. Krakend gaat het portier aan de bijrijderskant open. „Dat hoort zo, hoor!” Door een parkje zetten we koers in de richting van een grote flat.

Op pad

„Acht jaar geleden heb ik samen met een collega De Verbindingskamer opgericht. We werkten allebei bij Stichting Ontmoeting, waarvoor we een onderzoek deden in een Rotterdamse wijk. In dat kader spraken we ook mensen van de gemeente, die tegen ons zeiden: „Wij kunnen niet meer in contact komen met de bewoners van deze wijk. Zouden jullie het nog een keer willen proberen?” Ze zaten een beetje met de handen in het haar.

We zijn dat gaan doen, natuurlijk in overleg met onze werkgever. Omdat we ingehuurd zouden worden, moesten we naar de Kamer van Koophandel om een bedrijf op te richten. Dat werd De Verbindingskamer.

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 1, 8 oktober 2024). Een los nummer is te bestellen in onze shop.

beeld: Tineke van der Eems