Joyce Makkenze-Vermeer: Dat grote van vrachtwagens vind ik m

Haar meisjesdroom was: vrachtwagenchauffeur of kapster worden. Met het eerste idee was haar familie echter niet blij. En een proefles permanentjes draaien deed haar beseffen dat kapster worden haar bepaald niet trok. Nu rijdt Joyce Makkenze-Vermeer (40) uit Dordrecht al jaren rond op een vuilniswagen.

Zelf was vader Vermeer destijds chauffeur op een betonmixer. Hij kende die mannenwereld dus van binnenuit en vond zijn dochter daar niet in passen. Joyce: „Bovendien waren mijn ouders bang dat ik op het buitenland zou gaan rijden. Ik was hun eerste kind, mijn vaders oogappeltje. En het enige meisje.”

Na Joyce werden er twee broertjes in het Dordtse gezin geboren. De groep buurkinderen van haar leeftijd bestond ook uit alleen maar jongens. Met die club bracht Joyce heel wat uren door op het voetbalveld tegenover haar ouderlijk huis.

„Mijn moeder was wel van de rokjes en zo, maar volgens haar was ik nu eenmaal een echte rouwdouwer. Ik zat met mijn panty’s in de hoogste boom. Op school moest ik met de jongens voetballen, want voor de meisjes was ik te wild, haha.”

Al mocht ze dan geen chauffeur worden, ze bleef van vrachtwagens houden. Joyce besloot een mbo-opleiding motorvoertuigtechniek te volgen en haalde als enige in de regio direct niveau 4, wat zeggen wil dat ze is opgeleid om een eigen werkplaats te runnen. „Ik geloof dat mijn vader daar toen toch wel een beetje trots op was.”

Van het feit dat ze het enige meisje in de klas was, keek ze inmiddels niet meer op. Ze was eraan gewend alleen jongens om zich heen te hebben. En een van die klasgenoten bleek zelfs zo aardig te zijn dat hij haar echtgenoot is geworden.

Liefst lassen

Na haar opleiding kon Joyce als monteur aan de slag bij een DAF-garage in Barendrecht. „Dat grote van vrachtwagens vind ik mooi. Dat je zo’n enorme cabine kantelt en aan het werk gaat, daar geniet ik van. Lassen heb ik altijd het liefst gedaan. Het is inderdaad een harde wereld, maar het voordeel is dat de mensen er ook lekker duidelijk zijn. Om mijn opleiding te bekostigen, heb ik een tijdje bij de HEMA gewerkt – tussen vrouwen. Daar ging het er soms zo geniepig aan toe. Geef mij dan maar mannen...! Hebben die een aanvaring, dan kunnen ze wel even flink tekeergaan, maar na vijf minuten is het gewoon over. Vrouwen vergeten niet gemakkelijk.”

De meisjesdroom van Joyce kwam alsnog uit toen ze via de DAF-garage waar ze werkte, haar vrachtwagenrijbewijs mocht halen. Nadat haar eerste twee kinderen geboren waren, besloot ze meer te gaan doen met dat rijbewijs.

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 10, 1 februari 2022).

beeld: Tineke van der Eems