Ze kwamen allebei uit een chaotische situatie en vonden op Urk rust en liefde. Robert Hofman is nu ouderling, Sherry-Ann Woord droomt van een huwelijk met een Urker jongen en het moederschap. „Ik geloof dat God het zo heeft bepaald dat ik in dit dorp terechtkwam.”
De royale tussenwoning in Emmeloord is een toonbeeld van orde en huiselijkheid. Met zorg bereidt Robert Hofman (36) koffie in de open keuken. Nog altijd geniet hij van dit soort kleine dingen. Voor anderen mogen ze vanzelfsprekend zijn, hij weet dat het anders kan.
Zijn vroege jeugd, in Apeldoorn, werd beheerst door armoe, onzekerheid en angst. Vanwege een alcoholistische moeder en een agressieve vader. Twee keer werd het gezin uit huis gezet na het niet betalen van de huur. „In mijn herinnering was mijn vader weinig thuis. Mijn moeder lag het grootste deel van de dag laveloos op de bank. Met mijn oudere broer, Marco, trok ik langs afvalbakken om wat eten te regelen. Marco verzamelde ook lege flessen. Van het statiegeld kochten we patat of een frikadel bij een snackbar. Het was een chaotisch leven, maar we wisten niet beter.”
Na een kort verblijf bij oma in het Brabantse Oudenbosch verhuisde het gezin in 1991 naar Dronten. „Vraag me niet waarom we daarnaartoe zijn gegaan; er was in ieder geval een woning beschikbaar. Aan de huiselijke situatie was niets veranderd. In december 1993 zijn we uit huis geplaatst, nadat we twee nachten bij de hoofdonderwijzer van onze school hadden geslapen. Die had al verschillende keren aan de bel getrokken bij Jeugdzorg.”
Discipline
De twee jongens werden opgevangen door de familie Flos in Lelystad. „Ik was zes, Marco negen. Na het vertrek van de mensen van Jeugdzorg lieten onze pleegouders zien waar we gingen slapen. In de kamer stond een opgemaakt bed en er lag speelgoed gereed. Dat hadden we nog nooit gehad, normaal beddengoed evenmin. Het gevoel dat het gaf, herinner ik me nog steeds. Zo chaotisch als het er bij ons thuis aan toeging, zo gestructureerd was het leven bij de familie Flos. Die discipline vond ik weldadig. Overdag gingen we met de taxi naar onze school in Dronten, daar wilden we graag blijven.”
Ondanks de luxe en rust miste hij aanvankelijk zijn ouders. „Die waren met de noorderzon vertrokken. Achteraf bleken ze op een camping in Duitsland te zitten. Gelukkig had ik Marco bij me.” Vanaf de zomer van 94 ging het tweetal geregeld een weekend logeren bij de familie Scheele op Urk, waar ze een definitieve plek zouden krijgen. „Om vast te wennen. Daardoor verliep de overgang soepel.”
Onbekende wereld
Het echtpaar, dat geen eigen kinderen ontving, was halverwege de twintig toen de broertjes Hofman arriveerden. „Opnieuw kwamen we in een keurig gezin en kregen we een eigen slaapkamer. Mijn pleegvader werkte in de gehandicaptenzorg, mijn pleegmoeder was onderwijzeres op een basisschool. Van oorsprong waren ze geen van beiden Urker, dus thuis werd gewoon Nederlands gesproken. Het Urkers heb ik op school geleerd.”
Bij het Urker volk voelde hij zich meteen thuis. Op zondag ging hij met zijn pleegouders naar de Nederlands gereformeerde Jeruzalemkerk. „Die wereld was ons onbekend, maar ook daar werden we goed opgevangen. Net als de anderen ging ik naar catechisatie en de jeugdclub. Als kind pas je je gemakkelijk aan. Op Urk gaat bijna iedereen naar de kerk. Wat ik op school en in de kerk hoorde, nam ik voor waar aan.”
Hij vindt het te „protserig” om zich een Urker te noemen, maar nergens voelt hij zich beter thuis. „Iedereen op Urk kent hem”, lacht echtgenote Jetty, communicatiemedewerker bij HG in Almere. „Vooral omdat hij jarenlang in een bekende snackbar heeft gewerkt, als bijbaantje. En hij was superactief voor de Stichting Urk in Oorlogstijd.”
Discussies
Ook Sherry-Ann Hernandez Hernandez (17) –op Urk Sherry-Ann Woord– voelt zich voluit Urker. Ondanks haar bloed van een Dominicaanse vader en een Antilliaanse moeder. „Ik woon hier vanaf mijn tweede jaar; dit is mijn dorp en Urkers is mijn taal.” Het hersteld hervormde echtpaar Woord had vier kinderen, van wie er één jong overleed, toen ze besloten pleegzorg te gaan verlenen. „Vóór mij kwamen er al twee zusjes uit een ander gezin. In totaal zijn we met zes meiden.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 14, 28 maart 2023).
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
_preview.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C1600%2C1067&format=jpeg&dpr=1.0&signature=a30a5441fd63a021855945ab963d7d604f651665)
