Je pa als collega

Niet elke vader en zijn kroost zullen staan te springen om ook collega’s te worden. Maar deze vier vaders werken met veel plezier samen hun kind. Leanne Bleijenberg: „We zijn gewoon collega’s, al zeg ik op het werk ook pa tegen hem.”

„Soms willen we allebei gelijk hebben”

Wie: Jonathan (49) en Leanne (21) Bleijenberg

Werken bij: Bouw en montageservice Hogendoorn

Waar Jonathan en Leanne samenwerken, verrijzen de mooiste schuren, loodsen en stallen. Vader en dochter vormen al bijna twee jaar een bouwvakkersteam. Samen staan ze hun mannetje.

Leanne: „Als kind zaten mijn broer en ik al naar pa te kijken als hij aan het klussen was. Ik denk dat ik elf was toen ik voor het eerst met hem meeging in de schoolvakanties. Toen ik moest kiezen voor een vervolgopleiding, heb ik niet getwijfeld. Het werd de bouw. Het leuke aan dit werk is, dat je lekker buiten bent en je handen gebruikt. Begin je met een opdracht, dan staat er nog niets. Ga je weg, dan laat je een gebouw achter. Dat is mooi.”

Jonathan: „Ik vind het stoer dat Leanne in de bouw terechtgekomen is. Ze is begonnen op kantoor, maar bouwt nu mee, omdat het beter is dat ze eerst wat meer praktijkervaring opdoet. Misschien dat ze later meer de kant van de werkvoorbereiding op kan gaan.”

Leanne: „Daar heeft pa het altijd over, dat ik straks weer terugga naar kantoor. Maar daar ga ik voorlopig echt niet heen. Het maakt mij niet uit dat ik een van de weinige vrouwen in de bouw ben. Je moet gewoon doen wat je leuk vindt. En ik vind dit leuk. Als er geen ander meisje is dat daarvoor kiest, moet jij gewoon de eerste zijn.”

„Ze moet net zo hard aanpakken als ik, bijvoorbeeld bij het gipsplaten sjouwen”

Jonathan ontziet zijn dochter niet. „We vormen samen een team en werken altijd aan dezelfde klus. Dan moet ze net zo hard aanpakken als ik, bijvoorbeeld bij het gipsplaten sjouwen. Dat gaat haar goed af.”

Of ze het op het werk vaak over thuis hebben? Eerder andersom, lachen ze. Jonathan: „Thuis gaat het vaak nog over onze klus. Dat vindt mijn vrouw soms niet zo leuk.”

Leanne: „Op het werk bespreken we meestal geen privédingen. ” Jonathan: „We videobellen soms met moeders, dan kan ze even meekijken met wat we aan het doen zijn.” Leanne: „Verder zijn we gewoon collega’s, al zeg ik op de bouw ook pa tegen hem. Ik denk wel dat ik thuis iets meer respect heb voor mijn vader. Op de bouw zijn we gelijkwaardiger.”

Haar vader is haar voorbeeld, op werkgebied in elk geval. Leanne: „Ik kijk het werk bij hem af. Ik loop wat tempo betreft nog wel achter op hem. Maar hij zegt altijd tegen mij: „Je moet eerst netjes leren werken, en dan pas snel.”” Jonathan: „Ik doe dit werk sinds mijn zestiende. Dan gaan sommige handelingen makkelijker. Leanne is weer preciezer dan ik, dus we vullen elkaar goed aan.”

Soms botst het tussen de twee. Maar dat is geen probleem. Leanne: „Bijvoorbeeld als we allebei gelijk willen hebben.” Jonathan: „Vaak komen we er later nog even op terug. Zo van: „Ik reageerde vanmorgen een beetje kort, dat was niet helemaal de bedoeling.”” Leanne: „’s Avonds is dan alles vergeven en vergeten.”

Jonathan is trots op zijn dochter. „Ik vind dat ze goed presteert. Van mij mogen we zo nog een tijd blijven samenwerken.” Leanne: „Al denk ik dat het gezond is om op een gegeven moment afscheid van elkaar te nemen.” Jonathan: „Het is natuurlijk ook prima als ze ergens anders gaat werken. Maar kraamverzorgster zie ik haar nog niet worden.” Leanne, lachend: „Ik ook niet. Samen met mijn vader een bouwbedrijf opstarten, dat lijkt me nog wel wat.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 19, 4 juni 2024). In dit artikel komen ook aan het woord: John (43) en zoon Joas (18) Schot , Arjan (55) en Thomas (27) Noorland, en Arjan (28) en Henk (59) van Eckeveld.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen