Jagen: veel meer dan schieten

Jagen is meer dan schieten. „Veel meer”, zegt Arie van der Vlies (45) uit Maartensdijk. In het veld legt hij uit dat jagers zich bezighouden met wildbeheer en bestrijding van schade en overlast. Het vraagt ook sociale vaardigheden. „Mensen die het nut van de jacht niet inzien, krijgen vaak meer begrip als je uitlegt waar je mee bezig bent.”

De laatste nevels zijn in alle vroegte al verdwenen. De zon schijnt op deze septemberdag uitbundig over de velden nabij Maartensdijk. In de verte ligt Hollandsche Rading, rechts daarachter, in de bossen, het dorp Lage Vuursche.

Vanuit zijn achtertuin kijkt Van der Vlies (45) over de weilanden. Daar ligt een jachtveld dat hij met regelmaat betreedt. Een hek scheidt zijn vijver van de landerijen. Die vijver is eveneens rondom afgesloten. „Er leeft hier een ringslang, en hond Vera kan daar maar beter niet bij in de buurt komen. Dan gaat zij echt op jacht.”

De kleine Jack Russell Terriër wordt niet ingezet tijdens jachtpartijen. „Het is wel een echte jachthond, maar ze is heel bang voor alles wat knalt.”

Een eigen jachtveld heeft Van der Vlies niet. Hij jaagt op uitnodiging in de velden van collega’s. Alleen op jacht gaan, is in dat geval streng verboden. Daarom neemt hij deze ochtend zijn hagelgeweer mee, toont hoe er munitie ingaat, legt aan, kruipt in bosjes en slootranden, maar schiet niet.

De akkers en bossen achter de Dorpsweg kent hij op zijn duimpje. De ouderlijke woning bevindt zich in deze buurt, iets verderop. Als jongen zwierf hij urenlang door de landerijen. In zijn jeugdjaren hadden veel kieviten hun nesten in deze omgeving. Dat was ook de tijd dat velen in het prille voorjaar op zoek gingen naar het eerste kievitsei. Van der Vlies deed eraan mee. „Je wist niet beter.”

Het aantal kieviten was toen veel talrijker. „Ik weet nog dat er zeker tien paartjes broedden. Kom daar nu nog eens om”, zegt hij met spijt in zijn stem. „Je mag je gelukkig prijzen als er nog één paartje eieren uitbroedt. De meeste vogels zijn verjaagd, de eieren opgevreten door onder meer kraaien.”

Zijn kennis van het terrein komt Van der Vlies nog steeds goed van pas. „Ik weet alle plekjes waar reeën en hazen zich ophouden.” Tijdens een wandeling door het weiland en langs een maïsveld wijst hij op een dassenburcht aan de bosrand. Er zijn ook sporen van vossen zichtbaar. Ook hun onderkomen is bekend. „Kijk. Daar hebben ze hun bouw.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 2, 17 oktober 2023).

beeld: Cees van der Wal