Met zijn neus tegen het raam gedrukt, staat Daniël te wachten. “Komt busje? Gaby mee? Rehobothschool toe?” “Ja, hoor! Nog héél even wachten, hij komt er bijna aan! Wat wil je vandaag meenemen in het busje?” Ik vraag het, maar het antwoord weet ik eigenlijk al; elke dag moeten zijn tekenbord en zijn dino mee. Net als ik zijn spulletjes bij elkaar heb verzameld, zie ik het busje de straat in rijden.
Enthousiast rent Daniël naar het busje toe en klimt zelf naar zijn eigen plekje, achterin. “Goedemorgen Gaby, goedemorgen…” een voor een zegt hij alle kinderen in de bus gedag.
Ik adem tegen het raam waarachter hij zit en teken een hartje. Met een glunderend gezicht kijkt hij ernaar. Zijn mond beweegt, ik kan wel raden wat hij zegt: ”Ook mond maken”. Ik kijk om mij heen of er geen getuigen zijn en hoop maar dat niemand ziet dat ik de bus een dikke kus geef. Haha, wie had dat ooit van mij gedacht?! Zijn gezicht straalt! Voor zo’n blij snuitje ben ik bereid om een hoop gekke dingen te doen. Ik vrees dat er zojuist een nieuwe traditie is geboren. Vanaf heden zal deze mama de schoolbus elke morgen een dikke zoen geven. Misschien denkt hij dan nog even aan mij onderweg, als hij het hartje en mijn mond op het raam ziet staan, maar volgens mij is hij mij op de hoek van de straat alweer vergeten. Gelukkig maar; liever zo, dan een huilend jongetje uit te moeten zwaaien.
Met pijn in mijn hart zie ik het busje vertrekken, maar de pijn wordt gelukkig elke dag iets minder. De eerste dagen was ik echt verdrietig en vond ik het verschrikkelijk dat ik de hele dag geen idee had hoe het met hem ging. Ook vond ik dat hij veel te jong was voor zo’n lange dag van huis en zo’n lange busreis.
Gelukkig heeft hij het enorm getroffen met zijn lieve buschauffeur. Het had zo veel erger gekund, zoals bijvoorbeeld elke dag een andere chauffeur, niet of veel te laat opgehaald worden, langere reistijden… Nee, wat dat betreft is alles heel goed geregeld. Op school staan de juffen hem al op te wachten en nemen zij hem mee de klas in. Natuurlijk zijn er wat opstartprobleempjes en moeten wij allemaal even aan elkaar wennen. Daniël aan de bus én de passagiers, maar de passagiers ook aan Daniël. Gelukkig hebben zij hem allemaal in hun hart gesloten, deze kleine, vrolijke man. Zijn medepassagiers zijn allemaal wel een stuk ouder dan Daniël en, voorzichtig uitgedrukt: licht ontvlambaar. Na een keer getuige te zijn geweest van een gevecht waarbij ze elkaar te lijf gingen en Daniël midden in het slagveld met grote, bange ogen toe zat te kijken, hebben we wél even een gesprekje met elkaar gehad. De volgende dag kreeg ik een lieve kaart van een meisje waarop ze schreef dat zij spijt had en heel graag wilde dat die lieve Daniël in dit busje zou blijven… Dat maakte alles ruimschoots goed. Gelukkig lijkt Daniël dit soort incidenten meteen weer te vergeten en rent hij elke dag nog zeer enthousiast naar het busje toe.
Rita
%20Bossenbroek-%20panfluit-%20RenateB%20(24)%20site.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C3261%2C2401&format=jpeg&dpr=1.0&signature=dd75939987c353bb5d3f5d6b5b2da414b38ad660)
