Het leven van ds. Maarten Post (64) was en is een voortdurende confrontatie met dood en afbraak. In de kerk van zijn jeugd, het ziekenhuis, de psychiatrie, het ontwikkelingswerk op Haïti, zijn eigen gezin, de verslavingszorg, de gemeente die hij nu dient, het verzorgingshuis waar hij pastor is... ”Mijn enige houvast is Gods onbegrijpelijke genade.”
In Den Helder had je een Urker enclave van visserlui die naar het noorden waren getrokken, vanwege de afsluiting van de Zuiderzee. Door die verhuizing zaten ze weer dicht bij hun schepen. De meesten sloten zich aan bij de kleine oud gereformeerde gemeente van Den Helder. Op zondag kropen die mensen bij elkaar om samen een oudvader te lezen. Ik herinner me nog goed dat Dankers met zijn gezin erbij kwam, vanuit Curaçao. Dankers werd onze leidsman.
Ook mijn vader was aanvankelijk visser; later is hij naar de marinewerf gegaan. Mijn broer werd weer visserman, tot verdriet van mijn moeder. Toen ik in de laatste klas van de lagere school zat, zei ze: „Maarten gaat naar de lts, ik wil niet dat hij ook hij verzuipt.” Vooral in de herfst gebeurden er vaak ongelukken. Ik was een jaar of acht toen de kotter van Baijs in het Molengat verging. Wat jaren later sloeg de kotter van ouderling Sluiter om. Zijn zoon Klaas, die op de brug stond, kon worden gered. Zijn broer is verdronken. Een zoon van tante Nan is ook verdronken.
Ja, ik kreeg al vroeg te maken met de rauwe kant van het leven,maar dat raakte me niet echt.
-%20Ren-1%20site.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C1994%2C1371&format=jpeg&dpr=1.0&signature=40322c8e98ca5db329d2c4ef3ac3661ef2719dce)
