Als puber kwam Henk Vergunst vanuit Rotterdam naar Veen, als jongvolwassene nam hij afscheid van het Brabantse dorp. Het hield blijvend een plek in zijn hart. „De mooiste herinneringen heb ik aan de maaltijden op zondag. We hadden het dan zo goed met elkaar.”
Vanaf Andel kronkelt de Hoge Maasdijk naar het verderop gelegen Veen. Pal aan en in de smalle dijk staat een mix van oude en nieuwe woningen, groot en klein. Henk Vergunst (68) verbaast zich over wat er allemaal is bijgebouwd sinds zijn vertrek uit Veen. „Langs de oevers van de rivier was het allemaal natuurgebied. Moet je nu kijken; niets dan recreatiewoningen.”
Korenmolen De Hoop staat er nog in volle glorie en is zelfs in bedrijf. Iets verderop voert een smalle stoep landinwaarts. Op de overgang van dijk naar stoep zit een diepe kuil, voor de gepensioneerde uroloog een markant punt. „Tijdens een ritje met de auto van mijn vader belandde ik met een achterwiel in die put. Met hulp van dorpelingen hebben we hem er weer uit gekregen.”
Aan de Mussentiend, tegen de rand van het dorp, ligt de nieuwe kerk van de gereformeerde gemeente. Vorig jaar werd hij in gebruik genomen. De ernaast gelegen pastorie was al eerder onder handen genomen. „Uiterlijk is hier niets aan veranderd”, stelt Henk met genoegen vast. „Alleen de tuin was in onze tijd veel groter. Een deel is opgeslokt door de nieuwe kerk. Destijds stonden hier maar een paar huizen. Naast ons woonde het echtpaar Schouten; aardige mensen, die een paar varkens hielden in een houten krotje.”
Microscoop
De deur van de royale pastorie met ondergrondse garage wordt geopend door ds. Evert Bakker, sinds juni 2015 voorganger van de gemeente in Veen. Het huis werd gebouwd voor ds. Arie Vergunst en zijn gezin. Het schoonmetselwerk in hal en trapgat verdween achter stucwerk. „En ik weet ook niet zeker of we daar de kapstok hadden”, aarzelt Henk. Pal om de hoek van de hal naar de woonkamer stond de eettafel. „Hier zaten we met z’n negenen, en als de aanhang erbij was met z’n twaalven, te eten.”
De studeerkamer, op de eerste verdieping, onderging een metamorfose door de verwijdering van het plafond, waardoor hij nu veel ruimtelijker toont. „Daar stond het bureau van mijn vader”, wijst Henk. „Elke zaterdagmorgen werd hij gebeld door een wat zonderlinge vrouw die haar verhaal kwijt moest. Mijn vader groette haar, legde de hoorn neer en ging door met zijn werk. Zo nu en dan zei hij op goed geluk ja. Na drie kwartier pakte hij de hoorn weer en zei: „Nou, zullen we volgende keer verdergaan?” Zo ging dat week na week.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 25, 27 augustus 2024). Een los nummer is te koop in onze shop.
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Lees verder
Lees eerdere afleveringen
-%20R-4%20site.jpg?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C1999%2C1365&format=jpeg&dpr=1.0&signature=69c02a7dda06873caef9e8c1508246e4a1f5acc7)
-%20Ren-1%20site.jpg?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C1994%2C1371&format=jpeg&dpr=1.0&signature=87e32b60d0525c142c10213a5189519731bc4b6e)
_preview%20site.jpg?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C1066%2C778&format=jpeg&dpr=1.0&signature=2a490a5bc377446ea05be69a5b0c9b70a6456492)
_preview.jpg?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C1600%2C1067&format=jpeg&dpr=1.0&signature=81b7de90311850e5ace389018036c933b76d56ac)
