Met Francisca Krijnen naar de pastorie van Gameren

De buitenwijk van Gameren roept bij Francisca Krijnen (81), in haar jeugd Loesje, geen herkenning op. In het centrum van het dorp is weinig veranderd, al was een deel van de wegen toen nog ongeplaveid. „In die mooie boerderij daar woonde tante Woutje de Jong”, wijst ze. De school met aangebouwde woning voor de bovenmeester kreeg er een paar lokalen bij, maar verder oogt ook die vertrouwd. De kerk van het dorp ligt op de Del, destijds grasland, omgeven door water. Bij de voltooiing van het bedehuis was ze met haar ouders al doorgetrokken naar de volgende plaats: Garderen, op de Veluwe.

Amper honderd meter verderop staat de kloeke pastorie, gebouwd in 1937. „Het hek is gelijk gebleven”, stelt de oud-docente Nederlands met tevredenheid vast. De stoep voor de deur was in haar herinnering veel hoger. „Mijn moeder hield heel erg van dieren, op een gegeven moment hadden we zeven katten. Een ervan liep altijd met mijn vader mee naar het dorpshuis waar de diensten werden gehouden; de kerk was tijdens de oorlog verwoest. Bij de consistorie bleef de kat wachten tot mijn vader terug was.”

De katten legden de ratten die ze vingen, braaf op de stoep. „Mijn vader stond te kokhalzen als hij de restanten zag liggen. „Laat maar, Ko”, zei mijn moeder dan, „ik doe het wel even.” Het was een prachtig stel. Zij leidde de meisjesvereniging van de gemeente. Als die een uitje had, mocht ik mee.” De domineesvrouw, die eerder gehuwd was geweest met Eduard Flipse, dirigent van het Rotterdams Philharmonisch Orkest, richtte ook een kinderkoor op. „Ze had een prachtige stem. Tijdens haar eerste huwelijk was ze zangeres.”

Parkieten

Ook de deur van vroeger zit er nog in. Aan het spiekluikje bewaart ze dierbare herinneringen. „Als ik wat vergeten was en aanbelde, had mijn vader altijd hetzelfde grapje. Het luikje ging open en vanuit de gang klonk zijn sonore stem: „Aan de deur wordt niet gekocht.” Dat bleef leuk.”

Nu wordt de deur geopend door ds. Willem Meijer (51), sinds augustus 2022 predikant van hervormd Gameren. Onlangs werd hij weduwnaar, maar hij wilde de dochter van ds. Jac. van Dijk een bezoek aan de pastorie van haar jeugd niet ontzeggen. Met grote ogen kijkt ze rond in de woonkamer. „In onze tijd zaten daar schuifdeuren en was dit de eetkamer, maar verder is er niet zo veel veranderd. Hij is alleen veel lichter en mooier dan toen. Na het eten haalde het dienstmeisje een teiltje met sop en waste mijn moeder zelf aan tafel de dure kopjes af. De rest gebeurde in de keuken. Richting de dijk had je een kruidenierswinkeltje. Daar moest ik altijd het afwasmiddel Lodaline halen, van dat dunne spul. Het was binnen de kortste keren weer op.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 23, 30 juli 2024). Een los nummer is verkrijgbaar in onze webshop.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen