Wie richting Volendam of Marken rijdt, merkt het stadje nauwelijks op. Toch neemt de belangstelling voor Monnickendam toe, vooral als gevolg van enkele nieuwe fietsroutes langs en door oude IJsselmeerstadjes.
De historie ligt in het door monniken gestichte plaatsje voor het oprapen. „We hebben hier tussen de zestig en de zeventig rijksmonumenten.”
Hoog steekt de toren van de Grote of Sint Nicolaaskerk uit boven het stadje. Vanaf de balustrade —een dikke 30 meter boven het maaiveld— is het compacte stadje prima te overzien. „Er hebben nooit meer dan tweeduizend mensen binnen de vesting gewoond”, weet stadsgids Koert Kraak. De nieuwbouwwijken buiten de stadsgrachten tellen nog eens tienduizend inwoners. Het gepensioneerde lid van vereniging Oud-Monnickendam en oud-raadslid woont er al 45 jaar en kent de gemeenschap op z’n duimpje. „Ondanks de komst van veel kapitaalkrachtige Amsterdammers die de mooiste woningen opkopen, is er sprake van een hechte groep.”
De Grote Kerk is het belangrijkste monument. Het Godshuis met drie verschillende leidaken biedt buiten coronatijd ruimte aan 1500 mensen. De bouw begon in 1401. Het duurde 250 jaar voordat het laatste stukje kerk was afgebouwd. Aan de toren zijn sokkels aangebracht, waarop beelden van de twaalf apostelen zouden worden geplaatst. Zover is het nooit gekomen. In 1572 kwam de kerk in protestantse handen. Dat betekende het einde voor het werk van de monniken in het klooster achter de kerk, de stichters en naamgevers van het stadje. Het klooster zelf viel onder de slopershamer.
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 3, 28 oktober).
_preview.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C1600%2C1067&format=jpeg&dpr=1.0&signature=3efdb903675dfbf9bb47c2b5fa52c812c4854aca)
