Altijd omgeven door water

Het overgrote deel van de Nederlanders woont aan de vaste wal. Een kleine minderheid op een eiland, omgeven door water, alleen bereikbaar per boot. Wat doet dat met een mens, mentaal en sociaal? „Ik moet er niet aan denken dat er een brug komt, laat staan een dam.”

De meeste bezoekers van Texel kennen De Waal alleen van de doorgaande weg langs het dorpje. Of van het fraaie fietspad erachter. Slechts een enkeling doet het dorp zelf aan en wordt dan aangenaam verrast. Wie het Hogereind binnenrijdt, waant zich ineens een eeuw terug in de tijd.

Op de hoek van het Hogereind en het doodlopende Vermaningspad, genoemd naar het voormalige kerkje van de doopsgezinden, staat Hotel De Waal. Sinds 2013 wordt het gerund door Maarten (42) en Belinda Brugge. Maarten, geboren Texelaar, geniet op het eiland bekendheid als fanatiek strandjutter. Een van de laatsten.

Een hotel wil hij zijn bedrijf eigenlijk niet noemen. „Het is meer een grote bed and breakfast.” In de sfeervolle huiskamer, in jutterssfeer, kunnen de gasten koffie maken, een boek pakken of een spel doen. Als ze zin hebben, mogen ze met Maarten mee uit jutten of in alle vroegte een wandeling maken over de Vlakte van Kerken, een droogvallende ondiepte tussen Texel en Vlieland. „Daar kun je 10 kilometer lang richting de horizon lopen, in een doodse stilte. Je hoort alleen de vogels en het water, terwijl je langzaam de zon ziet opkomen.”

Eigen verhaal

Bijna al het meubilair in het hotel is gemaakt van aangespoeld hout. Daardoor heeft elke tafel zijn eigen verhaal. „Dit tafelblad is gemaakt van een 6.40 meter lange beschoeiingsplank uit een Engelse of Franse haven. Die heb ik in drie stukken gezaagd. De gaten voor de touwen zitten er nog in. Die daar is van steigerplanken van een boorplatform. Deze kapstok is gemaakt van de treden van een touwladder.”

De sleutels van de zestien kamers zijn voorzien van drijvertjes van een visnet. „Originele sleutelhangers toch?” lacht Maarten. Het aangespoelde stootkussen van een schip sneed hij doormidden, waarna hij er lampen van maakte. „Als ze ’s avonds branden, lijkt het net melkglas.”

Tot 2013 werkte de alternatieve hotelhouder als onderzoeksassistent bij de vogelafdeling van het Koninklijk Nederlands Instituut voor Onderzoek der Zee (NIOZ). Een groot deel van het jaar bracht hij elders op de wereld door. „De meeste vogels die we bij de Waddenzee zien, broeden in Siberië, komen hier een paar maanden bij en trekken dan door naar Afrika.”

Zo nu en dan gaat hij nog mee met zijn oud-collega’s. „Ik ben net terug uit Mauretanië, waar we vogels hebben voorzien van zendertjes. Daardoor kunnen we ze nu continu volgen.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 10, 31 januari 2023).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen