Hans van der Hart ontdekte dat hij in een Duits ziekenhuis w

Hij kreeg de boodschap ongeneeslijk ziek te zijn, maar genas toch. Het leven van Hans van der Hart uit ’s-Gravenpolder nam een onverwachte wending toen hij in aanraking kwam met protonentherapie, een vorm van bestraling die ingezet wordt bij tumoren in zeer kwetsbare lichaamsdelen, zoals het hoofd. Nu is hij schoon verklaard.

Hij moet af en toe goed zijn best doen om te horen wat er gezegd wordt. En zijn smaak- en reukvermogen zijn waarschijnlijk definitief verdwenen. Maar, hoe lastig soms ook, dat is iets wat hij geaccepteerd heeft. Het is zo veel minder erg dan de oorspronkelijke boodschap: met zes maanden zul je sterven.

Hans van der Hart (71) wordt in 2016 ziek. Hij is in 2013 gestopt als directeur van het Zeeuwse havenbedrijf Zeeland Seaports, maar blijft daar nog als commissaris aan tot zijn pensioengerechtigde leeftijd in mei 2017.

In het voorjaar van 2016 wordt hij verkouden. In eerste instantie zoekt hij daar niets achter. Het weer zit niet mee en een verkoudheid loop je dan al snel op. Als zijn neus verstopt blijkt, denkt de huisarts aan een holte-ontsteking. Hij krijgt druppeltjes mee naar huis, maar die helpen niet. Een antibioticakuur evenmin. Een tweede kuur volgt, en nog een prednisonkuur. Maar ook die slaan niet aan. Dan houdt het voor hem op. „Ik zei: ik wil nu verder gaan kijken om te zien wat er aan de hand is.”

De huisarts twijfelt, maar Van der Hart eist een doorverwijzing naar de kno-arts. Gelukkig, blijkt achteraf. „Ik kreeg daar vrij snel een afspraak. De arts in kwestie heeft de neus- en kaakholten schoongemaakt. Daarbij nam hij ook wat weefsel af om op te sturen naar het laboratorium; een standaardprocedure, zei hij.”

Een week later kan hij terugkomen voor de uitslag. Omdat er geen vuiltje aan de lucht lijkt te zijn, gaat

zijn vrouw Jeannette deze keer niet mee. „Maar het eerste wat de dokter zei toen ik binnenkwam, was: Je bent maar alleen? Toen schoot het door mijn hoofd: het is niet goed.” Dat blijkt te kloppen.

De arts vertelt dat hij een slechte boodschap heeft. „„Je hebt kanker”, zei hij. Zo, plompverloren. Ik vroeg: Is er nog wat aan te doen? Hij dacht van wel, al zat de tumor diep. Ik werd doorgestuurd naar de Daniël den Hoedkliniek in Rotterdam.”

Van der Hart ondergaat daar een MRI-scan. De uitslag daarvan blijkt verre van positief. „De arts wees op een scherm aan waar de kanker zat: naast de neus, onder het oog en in het hersenvlies. Hij zei: „We zullen een stuk van je neus moeten weghalen, evenals de schedelbasis en de kaak. Ook het oog moet eruit. En als dat allemaal gebeurd is, volgt een bestraling en zal er na hooguit een maand blindheid optreden aan het andere oog.””

De op koele toon uitgesproken boodschap doet Van der Hart duizelen. „Het werd zwart, ik moest even liggen om een beetje bij te komen.”

Als de arts verder praat, blijkt dat de operatie een kans van slagen heeft van 20 procent. Het alternatief? „„Dan ben je er over zes maanden niet meer”, zei hij. Zo zijn we naar huis gegaan. Op medisch gebied is dit eigenlijk een doodvonnis.”

Thuisgekomen denkt hij na over de boodschap van de arts. „Ik dacht: dit is het einde. Ik weet nog dat ik een van de kleinkinderen vasthield en wist: die kan ik straks niet meer zien. Dat vond ik zo ingrijpend. Maar het alternatief was, menselijkerwijs gesproken, een zekere dood. Het was een onmogelijke keuze.”

Van der Hart besluit te laten onderzoeken of er uitzaaiingen zijn, alvorens hij overweegt de grote en verminkende operatie te ondergaan. Dan blijkt dat er ook kankercellen in zijn long zitten. „De kans was groot dat dit dezelfde cellen waren als die in mijn hoofd. Dan was een operatie niet mogelijk.”

Wonder boven wonder blijkt het om een andere carcinoom te gaan. Heel bijzonder, vindt ook de longarts. „Het ging om een zelfstandige primaire tumor die niets met de tumoren in het hoofd te maken had.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 13, 15 maart 2022).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen