„Ik had een groter iemand verwacht”, luidt de eerste zin uit de mond van mijn nieuwe cliënt. Hij loopt wat onwennig door de gesprekskamer en ploft uiteindelijk neer. Gelukkig kan ik mijn gezicht goed in de plooi houden. Een welkome vaardigheid in dit werk.
Ik neem het hem niet kwalijk. Het is misschien niet de meest gepaste opmerking, maar wel een eerlijke weergave van zijn gedachtes. Ik weet dat mijn lengte, of gebrek eraan, mensen vaker wat verbaasd laat zijn. Of ze dat nu proberen te verbloemen of eerlijk uitspreken. Het is alsof je een beetje extra hard je best moet doen om het vertrouwen van de ander te winnen. Daarmee wordt de eerste indruk van mij dus eigenlijk al een beetje voor me bepaald. Gek eigenlijk. Alsof je prestaties afhangen van je lengte. Als ik stewardess was, zou ik het wel begrijpen. Ik zie het al voor me. Zal ik die koffer voor u boven neerzetten? Geeft u mij dan wel eerst even een zetje?
Laatst gaf ik een toerustingsavond. Mensen hadden wat moeite om mij goed te zien. Hoewel een voetstuk in mijn geval handig zou zijn, is dat toch de laatste plek waarop ik wil staan in de ogen van cliënten. Het beeld van de psycholoog bij wie het vast allemaal makkelijker gaat, komt wel eens voorbij in de gesprekskamer. Dan geniet ik wel van de verbazing op de gezichten als ik dat mag ontkrachten. Zo gil ik toch echt het hardst bij spinnen, was ik laatst iets te boos naar de caissière, verlies ik de groeiwedstrijd met mijn strijkstapel en deel ik niet graag lekker eten. Ik hoop trouwens ook niet dat mijn jongens op school alles herhalen wat ik er thuis uitfloep.
Waarom ik dit allemaal zeg? Laatst stemde een compliment mij dankbaar. Het gaf weer hoe ik het liefst overkom: als iemand die naast je staat en graag een stukje mee oploopt. Niet omdat ik het zozeer “beter” weet. Maar wel om wat ik weet te kunnen delen vanuit een stuk gunning en betrokkenheid. Niet alleen vanuit de theorie, maar soms ook vanuit mijn eigen worstelingen, ontwikkelingen en groei. Dat maakt mij de hulpverlener die ik ben. Daarom zet ik die ervaring wel eens in. Zo ook in mijn komende blogs. Met thema’s vanuit de gesprekskamer. Voor (h)erkenning en begrip. Om mensen zichzelf en hun omgeving beter te laten begrijpen. Het werkt normaliserend. Voor die mildere houding naar onszelf en naar elkaar. Iets persoonlijks erin delen is ook spannend. We vinden zo snel ergens wat van. Jullie misschien ook wel van mijn komende blogs. Ik ben dankbaar als het helpend en een instrument mag zijn. Ook het stukje eigen ervaring en groei. Alleen dan niet in lengte. Maar daar kijk je dan wel weer makkelijk overheen, toch?
Bernadette van Dam werkt als psycholoog bij stichting De Vluchtheuvel.
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
