“Ik heb trouwens vaker om hulp gevraagd!”, roept een client verwonderd uit. “Ik moest echt even door die negatieve gedachten van mij heen”.
Haar gedachten zeiden dat ze het zelf moest kunnen. Dat ‘hulp’ vragen zwakte was. Ik stel de vraag wat het opleverde. Ze vertelt dat haar vriendin het juist wel fijn vond dat ze haar om hulp vroeg. “Ik dacht: ik moet mezelf ook geven, anders kan ik ook niet gesteund worden.” Dit doet mij denken aan een eerdere preek. “Leunen is niet iets wat wij gewend zijn en waar wij ons prettig bij voelen”, klonk het toen vanaf de kansel. “We willen het graag zelf doen”.
Misschien is het herkenbaar. Je houdt graag eerst iets voor jezelf en probeert het zelf op te lossen. Je wilt een ander er niet mee belasten. Maar misschien ben je ook wel bang voor de reactie als je iets deelt of om hulp vraagt. Bang om (opnieuw) teleurgesteld te worden. Bang voor wat de ander van je zal denken. Of wat je dan van jezelf vindt als je om hulp vraagt. Wat kan het soms lastig zijn om op een ander te leunen. Om te zeggen wat er in je omgaat en waar je mee worstelt. Om te erkennen dat je steun wilt. “Het liefst maken we eerst gebruik van allerlei hulpmiddelen om het nog langer zelf te kunnen. En zo”, zei de dominee, “wachten wij vaak eerst af tot alle steunsels waarmee we het zelf konden doen weg zijn. Pas dan zijn we bereid om ons te laten ondersteunen door een ander.” Onbewust houden we anderen daarmee op afstand. Het is begrijpelijk dat om hulp leren vragen spannend en “een risico” kan zijn. Een prettige afloop is geen garantie. Maar eenmaal over de drempel ervaar je wat het ook op kan leveren. Dat de spanning, het ongemak en negatieve gedachten erover af kunnen nemen. Dat je misschien ervaart dat een ander wel wil helpen, als je diegene de kans ervoor geeft. De kans om dichter naast jou te staan. Dat is wel zo handig als jij gaat leunen, maar niet wil vallen.
Vinden we het zelf ook niet fijn als we steun mogen bieden? We voelen ons dan van betekenis en gewaardeerd. Ik denk aan mijn vriendin die mij laatst als oppas voor haar jongste vroeg. “Ja, jou kan ik wel om hulp vragen”. Een beetje stralend denk ik dat het misschien te maken heeft met bepaalde vaardigheden. Dat ik baby’s graag knuffel? Dat ik gek doe met kinderen? Maar het ligt anders. “Jij vraagt mij ook vaak genoeg als oppas, dus dan durf ik jou wel terug te vragen”. Tot zover mijn gestraal.
Misschien schrikt het beeld van leunen en steunen wel af. Het klinkt zo dichtbij en ook wel intiem. Hooglied 8 schetst het beeld van de Bruid die geleerd heeft te leunen op Christus, om zo uit de woestijn op te klimmen. Ik realiseer mij dat het hier om het geloofsleven gaat. Dat we mogen leren dat we Hem (steeds weer) nodig hebben om op te leunen. Ik trek de lijn voorzichtig door. Mogen we ook niet op elkaar leren leunen? Om zo elkaar tot nut te zijn en je naasten lief te hebben als jezelf. Maar mag je naaste jou ook liefhebben? Jou die schouder aanbieden? Om vanaf die plek jou te laten leunen en te steunen.
Bernadette van Dam werkt als psycholoog bij stichting De Vluchtheuvel.
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
