Ze was slechts drieënhalf jaar getrouwd toen haar man Reitze (26) en haar dochtertje Wilma (bijna 1) voor haar ogen in de golven verdwenen ogen in de golven verdwenen. Hun binnenvaartschip brak tijdens een zware storm. Zelf wist de zwangere Meta van de Pol (nu 72) zich ternauwernood te redden. Meer dan veertig jaar later vertelt ze haar verhaal.
„Ik groeide op in Elst, in de Betuwe. Reitze Elsinga kwam uit Deventer. Zijn vader was een Fries, dat verklaart zijn naam. We waren beiden 23 jaar toen we trouwden. Ik kwam van de boerderij en mijn ouders waren aanvankelijk niet zo blij dat ik verkering had met een telg uit een geslacht van binnenvaartschippers. Ik verwacht dat dit met het gevaar te maken heeft gehad. Zelf zag ik er niet echt tegen op. Ik kon goed zwemmen, bovendien had ik niet zo veel keus, gezien de liefde die Reitze had voor zijn vak.
Ds. J. Karens uit Opheusden heeft ons getrouwd. Hij heeft ook Wilma, die in 1973 werd geboren, gedoopt. De trouwdienst leidde later nog tot een discussie met twee vriendinnen, afkomstig uit een ander kerkverband. We komen nog steeds bij elkaar, maar waren het niet altijd over de kerk eens. „Het leek wel een begrafenis”, zeiden ze tegen mij. De dominee was buitengewoon ernstig, maar was dat vaker, zodat het mij niet echt was opgevallen. Later heb ik begrepen dat hij een voorgevoel had dat ons huwelijk niet lang zou duren.
Schipbreuk
Met het naar mij vernoemde schip Meta voeren we vaak van Hengelo naar verschillende plaatsen in Duitsland. We hadden een vast contract met een rederij uit Hengelo en vervoerden voornamelijk zand. Ik was bijna zeven maanden in verwachting van onze tweede. Een week voor de schipbreuk zaten we nog vol toekomstplannen. De zaken gingen goed, Reitze was van plan een ander, moderner schip te kopen en op termijn ook een huis aan de wal aan te schaffen. Dat zou voor mij met twee kinderen veel handiger zijn.
De dag voor het ongeval, dat plaatshad op 26 januari 1974, waaide het al erg hard. In de nacht zwol dat aan tot een storm. Reitze was niet bang uitgevallen en in alle vroegte vertrokken we. Het was nog schemerdonker toen ik wakker werd en hoorde dat de motor dan weer hard en dan weer zacht ging. Mijn man probeerde het schip te keren om terug te varen, maar daarbij kwam het schip dwars op de golven. We waren bij Rees, net over de grens, op een plek waar de Rijn op z’n diepst is.
-%20R-4%20site.jpg?width=575&height=322&crop=0%2C0%2C1999%2C1365&format=jpeg&dpr=1.0&signature=7ef1f7554c95dd077b8f1299e5bed8b4acd29588)
-%20Ren-1%20site.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C1994%2C1371&format=jpeg&dpr=1.0&signature=40322c8e98ca5db329d2c4ef3ac3661ef2719dce)
