Onlangs las ik dat ouders steeds meer eisen stellen aan de schoolfoto van hun kind. De techniek staat natuurlijk voor niets: een litteken, een spleetje tussen de tanden, alles kan naar smaak weggepoetst worden. Het is de vraag of een kind er gelukkig van wordt als er een ideale versie van hem aan de muur hangt, maar daar gaat het natuurlijk niet om.
Bij waterpokken, schrammen en andere tijdelijke onvolkomenheden kan ik me nog wel voorstellen dat je een foto bewerkt. Maar is zo’n gelikt plaatje nou echt leuker? Ik heb er bijvoorbeeld nog steeds spijt van dat we de eerste foto van Martha niet hebben gekocht omdat ze toen zo’n gekke hap uit haar pony had – zélf geknipt met papa’s tondeuse. Een foto met een verhaal.
Maar dan nu de praktijk. Het is tijd voor nieuwe plaatjes bij de column. Ik ga normaal gesproken niet graag op de foto, maar met Tineke klikt het zo goed dat het resultaat vanzelf leuk wordt. Bij wijze van spreken dan. Ik probeer de week ervoor wat extra slaap te pakken. Dat mislukt jammerlijk, maar vooruit, die wallen onder mijn ogen vertellen het verhaal van veel qualitytime met Sifra.
Op de dag zelf ren ik nog koortsachtig door het huis op zoek naar enigszins matchende kleren. Martha’s maillot zit „afschuwelijk, die doe ik echt niet aan!” en Jolijns zwarte rokje blijkt in de was te zitten. O, en Abels haar moet nog gebeuren! Op het nippertje zie ik dat Reinout zijn neus aan mijn jas heeft afgeveegd. „Jan, doekje!”
Gelukkig worden de foto’s niet binnen gemaakt, verzucht ik als iedereen eindelijk in de auto zit. Er mag best wat duplo op de grond liggen, maar wat te denken van een vork, drie verdwaalde sokken, een stuk krant, een stift zonder dop, een pyjamabroek half binnenstebuiten, een blokfluit, een zonnebril en de spelregels van Rummikub?
Het is sowieso een goed idee geweest om de natuur in te gaan. Wat is het hier prachtig! Ik ben de puinhoop in huis op slag vergeten. We wandelen, klimmen en klauteren, en Tineke klikt, klikt en klikt. „Kijk, dit is echt een plaatje”, zegt ze, en ze laat een portret van Reinout zien. „Hij heeft wel een snottebel”, ziet Jan. „Ach”, zeg ik achteloos, „die photoshopt Tineke wel even weg, toch?” Niets menselijks is mij vreemd.
beeld: Tineke van der Eems
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
