Ze had een plan. Tamara heette ze. Een plan voor alles wat met de bevalling te maken had. Ze zou weeën herkennen als zachte golfbewegingen die kwamen en gingen. Ze zou ze voelen, het zou pijn doen, maar ze zou het toelaten, omarmen, positief benaderen. „Ik heb er echt zin in”, voegde ze er nog lachend aan toe. „Mooi”, reageerde ik. Of het helemaal realistisch was, betwijfelde ik.