‘Toe maar’, hoor ik mijn vroegere zelf zeggen, ‘twee maar liefst!’ Ja, het zijn er twee. Of eigenlijk is er één orthopedagoog en één psycholoog. Maar het eindigt allebei op ‘oog’, dus toch best een serieus gebeuren dan. Toen ik ruim twee jaar geleden voor het eerst tegenover een psycholoog zat, was ik vooral bezig een muurtje overeind te houden. Van vertrouwen was geen sprake en als ik er kwam, zat ik op het puntje van mijn stoel. Niets zou me ontgaan en ik zou zeker niets zeggen wat ik niet wilde of waarvan ik zou moeten huilen. Stukje bij beetje ging ik toch vertrouwen, kon ik gaan zitten en vertellen wat mij dwars zat. Soms was ik boos, soms verdrietig en soms ook heel verward. Soms te eigenwijs om mijn tranen met tissues te willen drogen, maar als de mouw van mijn jurk dan verzadigd was, nam ik er soms mokkend toch maar één. Tissues bij de psycholoog, dat vond ik te veel passen in het plaatje dat ik voor me zag van al die hulpeloze mensen die daar kwamen en de hele sessie zaten te huilen en snotteren in een tissue. Nee, dat ging ik niet doen. En nu, twee jaar verder, ben ik over naar een andere psycholoog. En een orthopedagoog. En nu, twee jaar later, weet ik dat je niet gek, hulpeloos of zwak bent als je bij een psycholoog zit. Of huilt. Ik neem zelfs weleens een tissue. Zomaar, uit mezelf. Ik weet nu dat hulp hebben juist heel fijn is. Voor als je het echt niet meer weet, maar ook voor als je het allemaal wel rooit, maar er toch zoveel dingen zijn waarover gepraat moet of kan worden. Om handvatten aangereikt te krijgen voor het dagelijks leven, om overzicht te houden in je gedachten, om trauma's aan te pakken en bespreekbaar te houden. Het zijn mensen die aan je zien hoe het met je gaat, bij wie je best achterover in je stoel mag leunen. Want ze hebben je toch wel door. En ze helpen. Ja, ze helpen heel fijn. Zonder hen ben ik geen wrak en ook geen slechte moeder. Maar ik geef toe dat ik best wat hulp kan gebruiken. En hierin kies ik voor mezelf, maar ook voor mijn gezin. Ik overzie soms niet, blaas soms op en zie soms over het hoofd. De orthopedagoog helpt me te vertalen wat Benjamin als kind uitstraalt, in te zien dat zijn gedrag past bij zijn leeftijd. Zij ziet dat hij goed gehecht is en dat hij niet geleden heeft onder alles wat er vanaf zijn conceptie tot nu allemaal speelt in ons en daarmee ook in zijn leven. Zij helpt me, omdat ik niet weet wat normaal is. Ik heb nooit eerder opgevoed, ook al was ik wel eerder moeder. We praten over de ontwikkeling van kinderen, ze leert me veel en leert me vooral wat belangrijk is en wat ook niet. Ze leert me dat de fouten die ik maak, niet maken dat mijn kind een traumatische jeugd heeft. En dat is fijn. Voor jezelf zorgen betekent niet alleen je tanden poetsen, iedere dag een like crème op je gezicht smeren en braaf een bordje havermout eten. Voor jezelf zorgen is ook ervoor zorgen dat je psychisch de hulp krijgt die nodig is. Met een gebroken teen ga je naar de dokter; met een gebroken of beschadigd hart en hoofd naar de psycholoog. Je hoeft niet volledig de weg kwijt te zijn om toch te praten met een psycholoog. Ik ben (durf ik gewoon te zeggen, ja ja, ze geeft nog complimenten aan zichzelf ook) psychisch sterk. En toch heb ik hard iemand nodig om mee te praten. Om te zorgen voor mijzelf, niet zo ver te komen dat ik wegzink in een diepe put, waarin zoveel verdriet en pijn zit dat het me overspoelt. Om te zorgen dat ik in de storm staande blijf, maar toch achter mijn muurtje laat kijken. Ja, om te zorgen dat ik niet volledig de weg kwijtraak en naast de gehardheid, ook nog zachtheid ken. Ik heb het nodig te werken aan mezelf, te praten over dat wat mijn leven beheerst en trauma's onder ogen te komen en aan te pakken. Hoe naar dat ook is en hoe hard ik dat ook eigenlijk niet wil. Maar het maakt uiteindelijk sterker. Het maakt dat ik leren kan sterk te zijn, maar ook soms het ventiel van emoties even open te zetten, zonder direct de controle over die emoties kwijt te raken. Zo waardevol, zo mooi dat het er is, deze hulp. Hulp zoeken is niet zwak of raar. Je hoeft het niet allemaal alleen te kunnen. Je zware last kun je meenemen naar iemand die je leert die te dragen op een manier dat het minder zwaar aanvoelt. Een manier die helpend en helend is. En ik geef toe, die tissues zijn eigenlijk best oké. En dat ik niet de eerste ben die er eentje nodig heeft, geeft ook eigenlijk helemaal niet. Dokters hebben grootverpakkingen pleisters, psychologen ‘family packs tissues’. Bloed komt uit een wond die je ziet, tranen uit een wond die je niet ziet. Het mag. Ook voor jou.
