Aan de Altekleinsedijk, niet ver van het Volkerak, ligt het land van Cornelis Mosselman. Hier verrijzen negen tiny houses, met ernaast een voedselbos in wording. Eén huisje staat er al, bewoond door Jan Willem (28) en Kimke (32) de Vos en hun twee zoontjes.
Langs de polderweggetjes bij Ooltgensplaat bloeit het fluitenkruid. Lichtgrijs is het asfalt, net als de wolkenlucht boven de Zuid-Hollandse Eilanden. In de tuin van een minicamping geurt de sering. Een jongen, weggedoken in zijn capuchon, laat twee glanzend bruine jachthonden uit.
De Galathesedijk slingert door het uitgestrekte landschap, voorbij akkers en tulpenvelden. Witte windmolens priemen omhoog.
Sabbatsjaar
Buiten spelen kinderen, binnen schenkt Kimke koffie in. De melk is biologisch. Voor het grote venster van de woonkamer staat een digitale piano. Het interieur van het gloednieuwe tiny house is licht en modern, met veel hout. Toekomstige buurvrouw Judith Terhoeve (24) zit aan de keukentafel, even later komt boer Mosselman (42) aan. Kimke’s jongste zoontje, Sefanja (1), vermaakt zich met zijn speelgoed.
Mosselman houdt een sabbatsjaar, vertelt hij bij binnenkomst. „Ik laat wel iets groeien op het land, om de bodem te verbeteren, maar niet om te oogsten. Nu heb ik tijd voor andere dingen. Dat voelt goed, het geeft rust in het hoofd.”
Ruim vier jaar geleden begon de biologische akkerbouwer aan het project dat nu van de grond komt: tiny house community Alteklein.
Roofvogels
Tuindeuren bieden zicht op de weidse polder. Mosselman wijst naar buiten. „Ecologie gaat verder dan de bodem en wat daarin leeft. Het gaat bijvoorbeeld ook over de roofvogels.”
Kimke: „Die zien we zo veel, dat is zo gaaf. En vanochtend heb ik voor het eerst een ree gezien, terwijl het al licht was.”
Cornelis: „Roofvogels zoals de buizerd zie je vooral ’s morgens. Je moet er wel oog voor krijgen.”
Kimke: „Jan Willem en ik woonden in de Schilderswijk-West in Den Haag. Daar had je rokende jongeren in het portiek. De stad is 180 graden anders dan dit. We hadden een dakterras waar net een bankje en een wasrek konden staan. Nu heb ik scharrelkinderen. Ze komen onder de modder en klei thuis. Het is fantastisch dat ze zo kunnen opgroeien.” Lachend: „Ik heb een extra grote mat gekocht voor bij de deur.”
Droom
Het leven in de groene polders ervaart Kimke –die een derde kindje verwacht– als vrij. „Het komt zo veel dichter bij hoe God de wereld heeft gemaakt.”
Wonen in een tiny house was al elf jaar een wens. „Toen ik ging studeren, zag je de eerste tiny houses. Net als in Amerika, achter een truck. Ik was op slag verliefd. Ik houd van alles wat karakter heeft en klein is.”
Lees het hele interview met Kimke de Vos, Judith Terhoeve en Cornelis Mosselman in het dubbeldikke zomernummer van Terdege (nr. 20-21, 18 juni 2024).
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
