Landgoed Vilsteren, aan de Overijsselse Vecht, is een oase. Even verstild als schilderachtig. Verscholen in een gemengd bos ligt een mysterieus dal met rododendrons. Een schaduwrijk pad voert onder de struiken door. Dan een steile trap, die leidt naar een kluizenaarshut. Maar niet alles is hier wat het lijkt.
Op de smalle dijk ten zuiden van Dalfsen kunnen voertuigen elkaar nauwelijks passeren. Rechts ligt het spoor naar Ommen, links torent kasteel Rechteren uit boven het Vechtdal. Hoe dichter bij de plaats van bestemming, hoe statiger de frisgroene bomenlanen.
Bij Herberg De Klomp in het dorp Vilsteren lokt het zonnige terras, met oranje viooltjes op de tafels. Wielrenners onderbreken er hun tocht. De bediening serveert koffie met kaneelkoek, op de menukaart staan veel streekproducten. De klokken van de Sint-Willibrorduskerk melden het verstrijken van het uur. In een stal loeit een koe.
Luister
Er is niemand in de kerk. Aan de muur hangt een collectebus, met daarboven de tekst: „Heer, ik heb de luister van Uw huis liefgehad.” In het neogotische gebouw uit 1896 heerst een serene rust. Buiten koert een duif. De parochie van Vilsteren heeft een eigen zangbundel. Het slot van Psalm 95 luidt: „Wuift alle bomen der wouden, verwelkomt juichend uw Koning, want Hij is nabij!”
In de tuin van Huis Vilsteren bloeit de wilde hyacint. De toren van het landhuis uit 1908 steekt af tegen een lichtbewolkte hemel. Een sloot en een toegangspoort markeren de grens van het privéterrein.
Aan de overkant van de Vilsterseweg staat een hoge stellingmolen. De molenaar is op de omloop aan het werk. Er waait een briesje, een ooievaar klapwiekt over. Vanuit het dorp leidt een zandlaan richting de Vecht. In de tuin van Erve Nienes dragen de fruitbomen nog bloesem. Het wapen van de ridders van Vilsteren siert de groen-gele luiken van de monumentale boerderij.
Particulier bezit
Landgoed Vilsteren, 1062 hectare groot, is sinds 1850 het particuliere bezit van de familie Cremers. De tijd van de ridders is vervlogen. Deze middag, begin mei, passeert op het laantje een enkele fietser.
Beuken en eiken komen net in blad. Een koppel ganzen landt in de Vechtarm, een oud deel van de kronkelende Vecht. Aan de bosrand geurt de vogelkers. Het lelietje-van-dalen, met zijn witte klokjes, bedekt de bodem.
Het blad ritselt. In de boomtoppen zingen vogels hun lied. Rechts glooit de es, waar versgemaaid gras droogt in de zon. Een boer is aan het inkuilen. Langs de door rietkragen omzoomde Vecht laat een koekoek zich horen.
Rietpluimen
Een spiraalvormig pad brengt de wandelaar bij uitkijkpunt ”De kurkentrekker”. Boven het Vechtdal cirkelt traag een ooievaar. Nog hoger: een roofvogel. Rietpluimen wiegen. Op een hek ligt de oranjebruine kop van een hoornaar. Waar is zijn lijf? De hoornaar krijgt bezoek van een mier.
Verderop, aan de rand van de es, staat een halfronde koepel. Op een bankje ligt een schrift met harde kaft. De wandelaar mag zijn gedachten aan het papier toevertrouwen. „Thuisgekomen om opnieuw te verdwalen”, schrijft Ingrid. Carina maakte een aquarel van de kerk en de molen. Melchior wenst dat hij bij dit uitzicht altijd mag ronddolen. „Wat is de schepping mooi”, noteren Andries en Yke. „En de Schepper nog véél luisterrijker.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 19, 6 juni 2023).
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Lees verder
Lees eerdere afleveringen
.jpg?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C1800%2C1200&format=jpeg&dpr=1.0&signature=aec2d95c64b73f12cb646a2529b6f96edf8b963e)
