Triagisten vangen 500 telefoontjes op

Continu rode knipperende lampjes van overgaande telefoonlijnen. Het is méér dan druk in de meldkamer van huisartsenpost DrechtDokters. Uiterst geconcentreerd voeren de triagisten gesprekken. Zij bepalen met hoeveel spoed de patiënt naar een arts moet. „Hoe is de kleur van het gezicht?” „Ik plan u in om 20.10 uur.” Terdege mag tijdens de zaterdagspits als een vlieg op de muur meekijken.

Het grote parkeerterrein voor het Albert Schweitzer ziekenhuis is op een zaterdagmiddag half maart behoorlijk gevuld. De grootste stroom mensen loopt, zodra de auto gestald is, richting de hoofdingang van het Dordtse ziekenhuis. Op naar het bezoekuur. Veel rustiger is het bij de draaideur een eindje rechts van de hoofdingang. Daarachter bevinden zich de Spoedeisende Hulp (SEH), de apotheek en de huisartsenpost van DrechtDokters in één hal. Achter de balie zitten drie medewerkers klaar om pechvogels op te vangen. Het échte zenuwcentrum bevindt zich een paar deuren verderop.

In een grote, langwerpige kamer staan drie blokken van vier bureaus waar triagisten constant in gesprek zijn met bezorgde patiënten. „Dit klinkt niet goed, ik stuur voor de zekerheid een ambulance.”

Tussen de blokken in, staan twee hogere bureaus. Daaraan zitten twee huisartsen. De andere vier dienstdoende artsen zijn aan het werk in de spreekkamers aan de overkant van de gang of rijden visite. En dan is de zogeheten rapid er ook nog, een ambulanceverpleegkundige die rondrijdt in een snelle auto. Teamleider Janneke Alberts: „Een rapid heeft in zijn auto materialen bij zich om een ecg te maken. Wij krijgen regelmatig telefoontjes binnen over pijn op de borst. Stel dat iemand dat al twee dagen heeft en niet het gevoel heeft dat hij of zij flauwvalt of benauwd is, dan kunnen wij in plaats van de ambulance ook een rapid sturen.”

Route omgooien

De triagisten zitten niet acht uur lang aan de telefoon. Na vier uur werken, wisselen de dames van werkplek of functie. Janneke: „Anders raak je je scherpte kwijt.” De bellende triagisten gaan dan naar de balie in de hal of naar de traumakamers om bijvoorbeeld een enkel te beoordelen of een wondje te plakken of te hechten. Of ze krijgen een regiefunctie in het callcenter. Dat betekent dat ze het overzicht bewaken en dat ze de rapid en de visites van de huisartsen aansturen. Janneke: „Is het ineens druk, dan kan het zijn dat de route bijvoorbeeld omgegooid wordt. Je stuurt natuurlijk liever niet twee huisartsen naar één dorp.”

De drukste dag met stip op één is de zaterdag. „Dat is een klusdag, dus schiet er nogal eens een stanleymes uit in een hand of doen handige klussers een misstap op een ladder. Ook blessures op het sportveld ontstaan vaak dan. Daar komt bij dat de mensen een zondag voor de boeg hebben waarop ze ook niet bij hun eigen huisarts terechtkunnen.”

Plakje worst

Janneke ziet door de jaren heen het aantal belletjes toenemen. „De zelfredzaamheid van mensen is minder groot geworden. We krijgen bijvoorbeeld veel vragen over kinderen met koorts. Vroeger konden moeders daar beter mee omgaan. De gezinnen waren groter en als je even iets niet wist, dan vroeg je het wel aan de buurvrouw of aan je zus.”

Rapid Mike wandelt de keuken binnen, pakt een stuk worst uit de koelkast en snijdt er een plakje af. Hij heeft de hartige snack nog niet in zijn mond of triagist Marjolein, die deze zaterdagmiddag de regie heeft, geeft een adres door waar hij op af moet. Snel snijdt hij nog een plak af, wil de worst in de koelkast leggen, maar bedenkt zich en stopt hem in zijn zak. „Wie weet wanneer ik anders weer wat krijg.”

„Groot gelijk”, lacht Janneke.

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 16, 25 april 2023).

beeld: Cees van der Wal