Tradwife

„Misschien wil ik wel gewoon huismoeder worden.” Dat ontglipte in een onbewaakt ogenblik de mond van mijn vrouw. In navolging van Pietje Puk knipperde ik met beide ogen en oren tegelijk. Zei ze dat echt?

Alle maatschappelijke vooruitgang, culturele verlichting, vrouwenemancipatiebewegingen en overheidsbeleid ten spijt, wil mijn vrouw, anno 2024, huismoeder worden. Ergens rond het vierde kind verlies je blijkbaar de praatjes dat het ook belangrijk is om iets voor jezelf te hebben, er even uit te zijn, en wat dies meer zij. „Hoezo?” is het enige wat ik kan uitbrengen. „Misschien denk ik er morgen anders over, hoor, maar ik zou me thuis niet vervelen”, legt de vrouw uit. „En ik weet niet of ik er straks nog zin in heb om elke werkdag vroeg op te staan, kinderen bij de oppas te brengen, te werken, kinderen op te halen, te koken, op te ruimen en dan ’s avonds ook nog even te werken.” „Veel stress en gedoe”, beaam ik. „En dat terwijl stabiliteit voor kinderen zo goed is.” Ik knijp in m’n handjes. Het lijkt me heerlijk om een ”tradwife” te hebben. Het wordt weer hip ook, de vrouw achter het aanrecht. De enige zorg die ik heb, is dat ik m’n huishoudelijk faillissement kan aanvragen als vrouwlief de arbeidsmarkt verlaat. Het heeft onze wettige regering immers goed gedacht de eenverdiener belastingtechnisch keihard af te straffen.

Maar dan ontdek ik een uitweg uit de dreigende financiële crisis; we beginnen een kinderopvang voor onze eigen kinderen. We laten hen niet vijf dagen per week door anderen opvangen, zoals veel mensen doen, maar wij doen het zelf! En we hoeven niet meer te vangen dan het reguliere overheidstarief voor gastouders, 7,53 euro per kind per uur. Even rekenen. Vier kinderen maal vijf dagen maal tien uur maal het uurtarief is 1506 euro per week. Zo veel waarde hecht onze overheid aan het opvangen van kinderen, zolang het niet je eigen kinderen zijn. Na m’n berekening storm ik enthousiast de trap af. We gaan op Funda naar een villa kijken, lieve moeder en gastouder van onze kinderen! De vrouw dwingt me om uit te leggen wat ik heb bedacht. Dan komt ze met het volgende slimme plan op de proppen. „Met zo’n salaris kun jij ook wel stoppen met werken!” En zo zijn we onze tijd tóch weer ver vooruit. De realiteit eveneens.

Arien van Ginkel is vader van drie kinderen, onder wie een tweeling, en werkzaam als mediastrateeg.

beeld: Tineke van der Eems