Soms zijn er patiënten die je raken. Ze raken je om wie ze zijn, hun situatie, hun leven, hun ziekte.
Zo ook Carla, een vrouw van midden veertig, met het verstandelijk vermogen van een 6-jarig meisje. Carla werd opgenomen voor verder onderzoek, aangezien ze wat vreemde klachten had. De vreemde klachten bleken het gevolg te zijn van kanker. Een kanker waarbij geen behandeling meer mogelijk was.
Carla was de eerste dagen verward, tijdens de nachten was er geen gesprek met haar mogelijk. Aan het einde van mijn laatste nachtdienst hoorde ik haar huilen. Ze vertelde me bang te zijn voor alles wat komen ging, ze begreep het allemaal niet meer, waar was ze en wat gebeurde er met haar?
Een aantal dagen later mocht ik weer voor haar zorgen. Er kwam een EVV-er (eerste verantwoordelijke verpleegkundige), om zo voor structuur te zorgen. Carla ging mensen herkennen, voelde zich meer vertrouwd. Genoot van alle luister-cd’s van Fien en Teun.
Doordat ik vaker voor haar mocht zorgen, kwam ik erachter dat Carla christelijk was. Tijdens mijn avonddienst zette ik Nederland Zingt aan onder het eten, dat vond ze fijn. Bij het naar bed gaan vroeg ze me of we samen konden lezen uit de Bijbel. Helaas was haar zicht enorm achteruit gegaan, waardoor zelf lezen niet meer ging. We lazen een stukje uit de Bijbel, dankten samen voor de dag die ze weer ontvangen had en zongen heel zachtjes nog wat psalmen en liederen.
De laatste avond dat Carla op de afdeling verbleef, spraken we over het feit dat ze naar huis ging. Dat ze naar huis ging om te sterven. Inmiddels was ze gedoopt op de afdeling, dat gaf haar zoveel rust en vertrouwen. Carla vertelde me dat ze niet bang was om te gaan sterven. Ze vroeg me om haar map te pakken die ze mee had genomen. Achterin de map zat een pagina waar ze samen met haar vaste begeleider van thuis alles had opgeschreven voor als ze zou komen te overlijden. Carla wist al welke tekst er boven haar kaart moest komen, welke kist ze wilde, welke bloemen, welke psalmen en liederen. Samen praatten we nog een lange tijd door over alles wat ze al bedacht en geregeld had.
Bij het naar bed gaan deden we hetzelfde ritueel als de avonden daarvoor. We lazen een stukje uit de Bijbel, zongen iets passends en dankten met elkaar. Toen het amen klonk, bad Carla verder. Ze bad voor alle dokters en verpleegkundigen, of de Heere hen wilde helpen in het beroep dat ze hadden, zodat ze lief voor de zieke mensen konden blijven zorgen. Maar ook dat ze mochten weten dat de Heere voor hen wilde zorgen.
Een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. In bed ligt een vrouw van midden veertig met het verstandelijk vermogen van een 6-jarig meisje. Maar wat weet ze veel van alles wat komen gaat en wat een vertrouwen straalt ze uit.
Antoinet Nobel is oncologieverpleegkundige en blogt voor Terdege over de palliatieve zorg.
