Thuiskomst

De ogen van m’n vrouw beginnen te stralen als ik na een werkdag het tuinpad weer oploop. Zoonlief rent blij naar de voordeur en de guppies zwemmen een vreugde-rondje. Arme ik. Mijn lichaam is al wel thuis, maar mijn geest arriveert pas over een kwartiertje.

Onze zoon doet op z’n tenen de deur open en steekt dan z’n armpjes omhoog. „Papa knuffelen?” Daarachter staat m’n vrouw, het aardappelschilmesje nog in haar hand. „Hoi schat, hoe was je dag?” „Prima”, mompel ik zo vriendelijk als mijn nog volle hoofd me toestaat. „Mag ik even een momentje voor mezelf pakken?” Begripvol knikt ze. Ze weet dat ik na een drukke werkdag bij thuiskomst even moet landen en schakelen. „Neem je tijd. We eten over een halfuurtje.” Ik zet ons zoontje weer op de grond, maar hij houdt z’n handen om m’n nek geklemd. Dat geeft mijn vrouw de gelegenheid om toch alvast iets te vertellen over haar belevenissen van die dag. Ik slaak per ongeluk een iets te hoorbare zucht. „Ik vind het ook weleens leuk om na een dag vol kinderpraat een volwassene te spreken”, verdedigt ze zich. Ik knik begrijpend, maak me los uit de omhelzing van zoonlief en stommel na een vlugge kus de trap op. „Ik spreek jullie aan tafel.”

Boven gaat eerst het overhemd uit en een shirt aan. Dat voelt al beter. Ik plof languit op bed en kijk naar het plafond. Ik ben thuis. In de agenda staat een vrije avond. Het werk voor vandaag zit erop. Ik kan ontspannen. Dus speel ik een spelletje op de telefoon.

„Eten!” klinkt het al snel van beneden. Meneer de huisvader stommelt de trap af en schuift aan tafel. Het belooft een gezellige maaltijd te worden, want ik ben weer helemaal geland. Ik smul van de aardappeltraktatie die m’n wettige huisvrouw zo liefdevol heeft klaargemaakt. En van alle belevenissen van vrouw en kinderen. Wat kan het burgerlijke leven mooi zijn.

Arien van Ginkel is (pleeg)vader van vier kinderen, onder wie een tweeling, en werkzaam als mediastrateeg.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen