Teus Dorresteijn: huisarts en hobbyboer

Met passie werkte Teus Dorresteijn ruim dertig jaar als huisarts in Ederveen. Zijn solopraktijk groeide uit tot een kloek gezondheidscentrum. Op 1 april droeg hij zijn deel over aan drie opvolgers. Zelf gaat hij door als parttimer en hobbyboer. „Als kind had ik meer met dieren dan met mensen.”

Villa Ruimzicht is een blikvanger aan de hoofdweg in Ederveen. Het monumentale pand was tientallen jaren het onderkomen van de dokter van het dorp, die praktijk aan huis hield. In 1990 betrok Teus Dorresteijn (64) met echtgenote Hannie en vijf kinderen, onder wie een geadopteerde zoon uit Nigeria, de imposante woning. Daar werden nog twee kinderen geboren. Ook pleegkinderen vonden er een plek, dus de ruimte werd nuttig gebruikt.

De reformatorische huisarts, zoon van een onderwijzer, groeide op in Zeeland. Artsen waren er niet in de familie. „Mijn oma van moeders kant, een boerin, had wel veel interesse voor medische zaken. Ze was in Waarde zo’n beetje de raadsvrouw bij kwalen en ongelukken. Mijn moeder wilde de opleiding tot verloskundige gaan volgen, maar dat plan werd doorkruist door familieomstandigheden. Ze moest voor een oude, hulpbehoevende tante gaan zorgen. Zo ging dat in die tijd.”

Af en toe bezocht de jonge Teus de plaatselijke huisarts, vanwege bloedarmoede. „Het was een grote, extraverte man, tegen wie ik erg opkeek: letterlijk en figuurlijk. Door een vingerprik nam hij wat bloed af. Dat ging in een speciaal apparaatje. Hij deed er wat vloeistof bij, hield het tegen het licht en kon dan de bloedwaarde aflezen. Ik liep toen nog niet met de gedachte ooit zelf huisarts te worden. Als kind had ik meer met dieren dan met mensen.”

Ellebogenwerk

Het was mede door een schoolkameraad van de Guido de Brès in Rotterdam dat hij na het vwo voor geneeskunde koos. „We trokken veel met elkaar op; Adriaan wist al jaren dat hij arts zou worden. Onze vriendinnen, met wie we later trouwden, volgden de opleiding voor verpleegkundige.”

Omdat hij werd uitgeloot, studeerde Dorresteijn tijdelijk aan de Landbouwhogeschool in Wageningen. Het jaar daarop werd hij wel ingeloot. Na afronding van de basisstudie geneeskunde, in 1984, gaf hij enkele maanden les aan een opleiding voor verpleegkundigen.

Vervolgens werkte hij anderhalf jaar als assistent van chirurgen in het Van Weel-Bethesda Ziekenhuis in Dirksland. „Daar werd ik op een gegeven moment benaderd door economisch directeur Otto van de Ridder. Die zat in het zendingsdeputaatschap van de Gereformeerde Gemeenten en vroeg me of ik bereid was om twee jaar naar Nigeria te gaan.

Ik overwoog destijds om me te specialiseren in chirurgie of verloskunde, maar daar zag ik van af omdat het bemachtigen van zo’n opleidingsplaats ellebogenwerk was. Het werd de opleiding tot huisarts. Dan ben je breed bezig en kun je ook wat kleine chirurgische ingrepen en verloskunde doen. Mijn opleidingsgroep bestond voor 80 procent uit mannen. Ze wilden allemaal fulltime gaan werken in een eigen praktijk. Nu is 80 procent vrouw. Het gros wil maximaal drie dagen werken, het liefst niet in een eigen praktijk.”

Lees het hele interview met Teus Dorresteijn in Terdege (nr. 17, 10 mei 2022).

beeld: Tineke van der Eems