Telefoonkoorts

Ik voel hoe pure paniek zich van me meester maakt. M’n handen trillen, m’n buik doet pijn en in m’n hoofd is het mistig geworden. Mijn telefoon laadt niet meer op. Wat nu?

Koortsachtig doorzoek ik het huis op opladers. Ik haal er een van m’n werkkamer, een van achter mijn bed en een uit de onderste bureaula. Stuk voor stuk probeer ik ze. Het scherm blijft pikzwart. Zijn alle iPhone-opladers misschien kapot? Nee; op de telefoon van m’n vrouw doen ze het wel.

Wat nu? Googelen natuurlijk. Maar niet op m’n eigen telefoon. Naar de laptop dan maar. „Het kan zijn dat uw connector verstopt zit”, lees ik. Dus ga ik schoonmaken. Eerst met een plastic tandenrager. Geen resultaat. Een houten tandenstoker dan. Geen resultaat. Ten einde raad wend ik me tot het zakmes. Nog steeds tevergeefs. Morgen moet ik naar een plek die ik niet ken. En ik heb geen navigatie. Ook geen adres trouwens. Ik moet bellen om de afspraak af te zeggen. Maar ik kan niet bellen en heb ook geen telefoonnummer. Daarna moet ik door naar m’n werk. Maar hoe kom ik daar dan? Even noteren dat ik een collega vraag of ik achter hem aan kan rijden. O, ik heb geen digitaal notitieblok.

Dit telefoonprobleem moet opgelost worden, en wel nu. Maar het is negen uur ’s avonds en de ICT-sector inzake connectorproblemen ligt nu plat. Mijn favoriete medelander met z’n schimmige zaakje gaat morgen pas om tien uur open.

Na een onrustige nacht hang ik klokslag tien uur bij hem aan de lijn. „Klein probleem. Kan ik oplossen. Drie tientjes en snel klaar”, zegt hij. „Jij moet komen.” Dus ga ik als een speer naar Hamid. „Klein probleem”, zegt hij nogmaals. „Over twintig minuten klaar.”

Ik zak af naar een terrasje. Gewoon tijdens een werkdag even chillen zonder telefoon. Omdat het kan, nee, omdat het moet. In de zomerzon bedaren mijn gevoelens. Hamid klonk tenslotte zelfverzekerd. En als ik stipt 20 minuten later zijn zaak instap, kan ik hem wel zoenen.